Νικώντας αυταπάτες

Καθένας έχει δικαίωμα στις αυταπάτες του. Αλλά αν επιλέγει να ζει με αυτές, χάνει το δικαίωμα να ελπίζει σε κάτι πραγματικό και καλύτερο...

Τον τελευταίο καιρό, μεσούσης της οικονομικής κρίσης, γίνεται συχνά λόγος για "ανατροπή". Ανατροπή πολιτικής, ανατροπή του καθεστώτος, "να τους διώξουμε" και διάφορες άλλες συναφείς εκφράσεις αγανάκτησης, απέναντι σε μια κατάσταση που μας καταπιέζει, αλλά και απέναντι στους πρεσβευτές της.

Χρησιμοποιώντας λοιπόν, αυτό το μπλόγκ ως δομή αντιπληροφόρησης -αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος για τον οποίον το δημιουργήσαμε- κρίναμε σκόπιμο να βάλουμε στο δημόσιο διάλογο και κάποιες άλλες σκέψεις, που δε θα τις ακούσει εύκολα κανείς στα μέσα μαζικής προπαγάνδας (νεο-γκεμπελική θα τη χαρακτήριζες, άνετα).

Ποιοί είναι λοιπόν "αυτοί", τους οποίους θέλουμε -και το'χει ανάγκη η κοινωνία και ο τόπος- "να τους διώξουμε"; Ποιό είναι το αυτό το "καθεστώς", που πρέπει να ανατραπεί, για να βάλουμε και πάλι τον άνθρωπο και την κοινωνία στο επίκεντρο της ανάπτυξης και όχι κάποια οικονομικά μοντέλα που μέχρι στιγμής μόνο δυστυχία έφεραν στον κόσμο; Και θέτουμε αυτό το ζήτημα, διότι για να νικήσεις έναν εχθρό, πρέπει πρώτα να τον γνωρίζεις, να ξέρεις ποιός είναι, πώς δρα, αλλά και τις αδυναμίες του.

Πολλοί θα απαντήσουν: "Να ανατρέψουμε τους πολιτικούς και την ξεπουλημένη κυβέρνηση". Και έχουν δίκαιο, ως ένα βαθμό. Αυτοί υπογράφουν τις αποφάσεις. Αυτούς ψηφίζουμε για να υπηρετούν το συμφέρον το λαού. Ωστόσο, η μέχρι στιγμής εμπειρία μας, μας έδειξε το εξής. Από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, η χώρα κυβερνήθηκε ως επι το πλείστον από δύο κόμματα. Και τα δύο αυτά κόμματα, είχαν και έχουν από πίσω τους κάποιες λίγες "ισχυρές οικογένειες" που ελέγχουν τον πλούτο αυτού του τόπου και για χάρη του άρθρου, θα τις θεωρήσουμε μια "κάστα". Η ίδια κάστα που ελέγχει τη βιομηχανία, ελέγχει και τη ναυτιλία, το εγχώριο τραπεζικό σύστημα, την εγχώρια αγορά καυσίμων και γενικότερα, ενέργειας, καθώς και τα μέσα ενημέρωσης -για να μαθαίνουμε φυσικά τη "δική τους" αλήθεια. Και τα δύο κόμματα που εναλλάσσονταν στην κυβέρνηση όλα αυτά τα χρόνια, είχαν αναμφίβολα τη στήριξη αυτής της κάστας, ως "χορηγούς". Άρα και ως εντολείς, ας μην γελιόμαστε.

Αυτό λοιπόν που κάναμε, κάθε φορά που αγανακτούσαμε απέναντι στο εκάστοτε κυβερνόν κόμμα, ήταν να το καταψηφίσουμε στις επόμενες εκλογές, αναδεικνύοντας στη θέση του το "άλλο" κόμμα. Με άλλα λόγια, αλλάζαμε τους εντολοδόχους, αλλά κρατούσαμε αναπόφευκτα τους εντολείς, οι οποίοι φυσικά δρούσαν στο παρασκήνιο. Και εννοείται πως, όντας αυτοί οι τύποι απόλυτοι κυρίαρχοι του παιχνιδιού, μας πλάσαραν και το ψέμα τους στα Μ.Μ.Ε. που οι ίδιοι (και πάλι) κατείχαν, δεδομένου φυσικά ότι μόνο ένας από την κάστα τους ή υποστηριζόμενος από την κάστα τους θα είχε την οικονομική δυνατότητα να φτιάξει το δικό του τηλεοπτικό κανάλι ή τη δική του εφημερίδα. Άρα, πάπαλα και η αντικειμενική ενημέρωση...

Το ίδιο έγινε και εν μέσω κρίσης. Διώξαμε την κυβέρνηση Παπανδρέου ως αποτυχημένη και μνημονιακή. Και μας έφεραν έναν πρωθυπουργό βγαλμένο μέσα από τα σπλάχνα του τραπεζικού συστήματος, τον οποίον ουδέποτε ψηφίσαμε. Και μετά απ' αυτόν, μας έφεραν πάλι μια κυβέρνηση "εθνικής σωτηρίας", που δημιουργήθηκε από "υπεύθυνους" πολιτικούς που "κατάλαβαν το κρίσιμο της κατάστασης και αποφάσισαν να αφήσουν στην άκρη τις διαφορές τους" για το "καλό" της χώρας. Βέβαια, τα ίδια αυτά πρόσωπα πρωταγωνιστούσαν στην πολιτική σκηνή τις τελευταίες δεκαετίες. Και σ'όλο αυτό το διάστημα, μπορεί να άλλαζαν οι εντολοδόχοι, δηλαδή οι πολιτικοί, η "βιτρίνα", αλλά οι εντολείς ήταν οι ίδιοι, η ίδια αυτή κάστα που κινούσε τα νήματα τόσα χρόνια και μας έφερε ως εδώ, χέρι-χέρι με τους πολιτικούς. Ναι, θα μου πεις, κι εμείς είμαστε άμοιροι ευθυνών ; Όχι, οφείλαμε να μην τρέφουμε αυταπάτες ούτως ή άλλως. Αλλά αφενός, κάλλιο αργά παρά ποτέ και αφετέρου, αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα που θέλει άρθρα ολόκληρα για να καλυφθεί.

Καταλήγοντας, λοιπόν, θεωρούμε ότι για να μπορέσουμε να προβούμε στην οποιαδήποτε αλλαγή προς το καλύτερο για αυτό τον τόπο, θα πρέπει, μαζί με τους "εντολοδόχους", τους πολιτικούς, να στραφούμε και απέναντι στους "εντολείς", αυτούς που αλλιώς αποκαλούνται "η αστική τάξη". Ας το έχουμε κατά νου, αν θέλουμε να μιλάμε αντικειμενικά. Διότι ένας λαός που ζει στο όριο της φτώχειας, πρέπει να νικά με θάρρος τις αυταπάτες του, εφόσον θέλει να νικήσει και αυτούς που τον έφεραν σε αυτή τη θέση. Αυτό καλούμαστε να κάνουμε κι εμείς σήμερα, ως μια ολόκληρη γενιά, που βλέπει το μέλλον της και τις ελπίδες της για μια αξιοπρεπή ζωή να εξανεμίζονται με κάθε νέο μέτρο που αναγγέλλεται από την κυβέρνησή τους- και τώρα ξέρεις "ποιούς" εννοώ. Να νικήσουμε τις αυταπάτες μας, γιατί καμία πραγματική λύση δεν έρχεται χωρίς κόπο. Να παλέψουμε για να πάμε την κοινωνία μπροστά, απέναντι σε έναν μηχανισμό που την κρατάει πίσω. 

Το παρόν άρθρο γράφτηκε με αφορμή τη συνέχεια στο "δράμα" Μελισσανίδη, ο οποίος, όπως αποκαλύπτει με στοιχεία το περιοδικό Unfollow, κατέκλεψε το ελληνικό δημόσιο (δηλαδή όλους εμάς) με το λαθρεμπόριο πετρελαίου, απείλησε τη ζωή του συντάκτη του άρθρου-έρευνας, ενώ η δίκη του πάει από αναβολή σε αναβολή. Γιατί, μπορεί να έβαλαν "μέσα" Τσοχατζόπουλο και Παπαγεωργόπουλο -και δίκαια, απ'όσο φαίνεται από τα στοιχεία-, μπορεί να βάζουν μέσα κόσμο για μικροοφειλές, αλλά οι πραγματικοί καρχαρίες κυκλοφορούν ακόμη ελεύθεροι.