Έναρξη λειτουργίας Πανεπιστημιακής Φοιτητικής Λέσχης

Σας παραθέτουμε αυτούσια την ανακοίνωση:

Αγαπητές φοιτήτριες, Αγαπητοί φοιτητές ,

Είμαστε στην ιδιαίτερα ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσουμε, ότι ξεπερνώντας μεγάλες δυσκολίες και μετά από προσπάθειες των Πρυτανικών Αρχών και του Δ.Σ. της Λέσχης, η Πανεπιστημιακή Φοιτητική Λέσχη θα ξεκινήσει τη λειτουργία της, παρέχοντας δωρεάν σίτιση στους φοιτητές του ΑΠΘ, την Τετάρτη 30 Οκτωβρίου.

Αναγνωρίζουμε τη θετική στάση της εταιρείας Α. Χούτος – Επισιτιστικές Επιχειρήσεις Α.Ε., που παραιτήθηκε από την άσκηση κάθε ένδικου βοηθήματος ώστε να απεμπλακεί η διαδικασία και να καταστεί δυνατή η άμεση έναρξη λειτουργίας της ΠΦΛ.

Από τη Διοίκηση της Π.Φ.Λέσχης


via auth.gr

Ίμια

Μια ενδιαφέρουσα άποψη από τον "Πιτσιρίκο"...

"Αν σε ενοχλεί η σημαία στα χέρια του φασίστα, μην την σκίζεις. Να πας να του την πάρεις. Και να την κρατήσεις εσύ. Γιατί η δική σου πατρίδα δεν μισεί τις πατρίδες των άλλων. Μην του τη χαρίζεις."

Ένα μεσημέρι του καλοκαιριού του 2004, έφευγα από το Γενικό Νοσοκομείο Γεώργιος Γεννηματάς για να επιστρέψω στο σπίτι μου. Την ημέρα εκείνη τα μέσα μαζικής μεταφοράς είχαν απεργία, οπότε πέρασα απέναντι και περίμενα για ταξί. Για καλή μου τύχη, ένα ταξί με έναν επιβάτη σταμάτησε και κάθισα στο πίσω κάθισμα.
Πριν το ταξί ξεκινήσει, δυο ακόμα άνθρωποι –ένας αξιωματικός και μια υπαξιωματικός του Στρατού που περίμεναν έξω από το Πεντάγωνο- παρακάλεσαν να μπουν στο ταξί.
Φυσικά, κανείς μας δεν είχε αντίρρηση, αφού είναι γνωστό πως, τις ημέρες που απεργούν τα μέσα μαζικής μεταφοράς, τον ρόλο αυτό τον παίζουν τα ταξί. Έκατσα πίσω από τον οδηγό και επιβιβάστηκαν και αυτοί.
Ο οδηγός του ταξί είχε μια διαβολεμένη διάθεση για κουβέντα, η οποία φούντωσε από την παρουσία των δυο στρατιωτικών.

Από τις πρώτες φράσεις του έγινε φανερό πως ήταν οπαδός της Νέας Δημοκρατίας. Ήταν μια εποχή που, όταν έμπαινες σε ταξί, ήταν να σαν να έμπαινες στα γραφεία της Νέας Δημοκρατίας. Βέβαια, μετά την χρεοκοπία και τις ατελείωτες ώρες αναμονής για επιβάτη στις πιάτσες, οι οδηγοί ταξί έχουν μια πιο επαναστατική διάθεση.
Ο οδηγός του ταξί αποθέωνε την νεοεκλεγμένη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και έβριζε το ΠΑΣΟΚ. Πολύ θα ήθελα να ήξερα τι έχει να πει σήμερα. Μάλλον θα ψηφίζει Χρυσή Αυγή.
Μιλούσε ακατάπαυστα και εκθείαζε τον Σπήλιο Σπηλιωτόπουλο, τον τότε υπουργό Εθνικής Άμυνας. Υποστήριζε πως τον γνώριζε προσωπικά και πως ήταν σπουδαίος άνθρωπος και πατριώτης. Δεν του απαντούσε κανείς μας. Εγώ προσωπικά δεν είχα καμία διάθεση για συζήτηση. Με απασχολούσαν τα δικά μου προβλήματα.
Ο οδηγός του ταξί, απτόητος, άρχισε να ρίχνει εθνικοπατριωτικές κορώνες, με την ελπίδα να συγκινήσει τουλάχιστον τους δυο στρατιωτικούς. Τζίφος.
Και τότε άρχισε να μιλάει για τα Ίμια. Για την «προδοσία» του Κώστα Σημίτη, για το ΠΑΣΟΚ που πρόδωσε την πατρίδα, για τον πατριώτη Καραμανλή που θα βούλιαζε τα τουρκικά πλοία και για «τα παλικάρια μας που χάθηκαν».

Επειδή κανείς μας δεν του απαντούσε, είχε αποφασίσει πως είμαστε όλοι πασόκοι του κερατά. Δεν του περνούσε καν από το μυαλό πως μπορεί να ήμασταν κουρασμένοι άνθρωποι που θέλουν μόνο να πάνε στα σπίτια τους. Η βελόνα είχε κολλήσει στα Ίμια, την προδοσία, τις σημαίες και τα ηρωικά παλικάρια μας που σκοτώθηκαν. Είχε πάθει ντελίριο. Έκανε και ζέστη εκείνη την ημέρα.

Αφού βεβαιώθηκα πως ήμουν κοντά στον προορισμό μου, αποφάσισα να μιλήσω:
«Κοιτάξτε, επειδή εγώ είμαι ΠΑΣΟΚ και δεν γουστάρω τα έθνη και τις πατρίδες, μήπως θα μπορούσατε να μου θυμίσετε τα ονόματα των τριών αξιωματικών που σκοτώθηκαν στα Ίμια;».

Σιωπή. Έβλεπα το πρόσωπό του στον καθρέφτη. Ήταν κατακόκκινος. Ήταν έτοιμος να κάνει μπαμ.

«Τι σημασία έχει αυτό;» «Ε, πώς δεν έχει; Αφού είστε πατριώτης και λέτε πόσο σας πείραξαν τα Ίμια, θα πρέπει τουλάχιστον να θυμάστε τα ονόματα των αξιωματικών που σκοτώθηκαν κάνοντας το καθήκον τους» «Δεν τα θυμάμαι τώρα!» «Θα σας τα θυμίσω εγώ: Γιαλοψός, Καραθανάσης, Βλαχάκος». Είχε γίνει μπαρούτι. Αν είχε όπλο, θα με πυροβολούσε. Δεν είχε. Πάντως, έβγαλε τον σκασμό. Επιτέλους.

Λίγο μετά, κατέβηκα στο ύψος της Πύλης του Αδριανού. Οι δυο στρατιωτικοί κατέβηκαν για να μπορέσω να βγω από το ταξί. Ο αξιωματικός –με τον οποίο δεν είχα ανταλλάξει ούτε μια κουβέντα- μου έσφιξε δυνατά το χέρι και μου χαμογέλασε.

Υπάρχει κάτι που δεν κατάλαβα ποτέ με τους Έλληνες αξιωματικούς που σκοτώθηκαν από την πτώση του ελικοπτέρου στα Ίμια. Αυτό που δεν κατάλαβα ποτέ είναι πώς και γιατί τους «χαρίσαμε» στους ακροδεξιούς.

Είναι πραγματικά ακατανόητη η στάση μεγάλου μέρους του κόσμου της Αριστεράς απέναντι στους νεκρούς των Ιμίων. Λες και οι τρεις Έλληνες αξιωματικοί ήταν φασίστες. Δεν ήταν. Ήταν τρεις Έλληνες στρατιωτικοί που σκοτώθηκαν ενώ τηρούσαν τον όρκο τους. Όχι σε ξένο έδαφος. Δεν βρίσκονταν σε κάποια επιθετική αποστολή σε ξένη χώρα. Ήταν εντός της ελληνικής επικράτειας. Εκτελούσαν διαταγές και υπερασπίζονταν τη χώρα τους.

Μπορώ να καταλάβω την απέχθεια για τους αστυνομικούς• στην πλειοψηφία τους είναι σκυλιά του συστήματος, στρέφονται εναντίον των πολιτών και καθημερινά πληροφορούμαστε πως υπάρχουν βασανιστές και επίορκοι αστυνομικοί.

Αλλά για τους στρατιωτικούς γιατί; Ακόμα κι αν πιστεύεις στην παγκόσμια ειρήνη και διαφωνείς με την ύπαρξη στρατών, αν έχεις έστω και ελάχιστη γνώση της πρόσφατης ιστορίας, ξέρεις πως, ρεαλιστικά, δεν μπορεί σήμερα μια χώρα σαν την Ελλάδα να μην έχει στρατό. Άλλωστε, οι τρεις Έλληνες που σκοτώθηκαν στα Ίμια, ήταν αξιωματικοί του Πολεμικού Ναυτικού. Δεν ήταν καν καραβανάδες. Το Πολεμικό Ναυτικό είναι παραδοσιακά δημοκρατικό.

Το επιχείρημα πως οι ακροδεξιοί έκαναν σημαία τους τα Ίμια δεν μπορεί να σε κάνει να αδιαφορήσεις ή να απαρνηθείς τους νεκρούς αξιωματικούς. Οι τρεις αξιωματικοί δεν είχαν καμία σχέση με τα πολιτικά παιχνίδια της ελληνικής κυβέρνησης εκείνη την εποχή. Σε επίπεδο προσώπων, πολλοί ακροδεξιοί –μέσα στη θολούρα τους- θαυμάζουν και τον Τσε Γκεβάρα. Είναι αυτός λόγος για να τον απαρνηθούμε;

Αν αύριο οι ακροδεξιοί ανακαλύψουν πως ο Άρης Βελουχιώτης ήταν πατριώτης –γιατί ήταν- και τον κάνουν λάβαρο, θα πρέπει οι αριστεροί να τον αποκηρύξουν;
Αντιλαμβάνομαι πως υπάρχει μια τεράστια σύγχυση που δεν επιτρέπει σε κάποιους να αντιληφθούν τη διαφορά του εθνικιστή από τον πατριώτη. Είναι σαν να μην μπορείς να ξεχωρίσεις τον Γεώργιο Παπαδόπουλο από τον Γεώργιο Καραϊσκάκη.

Όσο υπάρχει αυτή η σύγχυση, οι Έλληνες θα είναι μονίμως μέσα στη διχόνοια.

Οι άνθρωποι αγαπούν την πατρίδα τους. Πάντα θα την αγαπούν. Σε όλο τον κόσμο. Άλλο πατρίδα, άλλο έθνος. Άλλο πατρίδα, άλλο έθνος-κράτος.

Αν σε ενοχλεί η σημαία στα χέρια του φασίστα, μην την σκίζεις. Να πας να του την πάρεις. Και να την κρατήσεις εσύ. Γιατί η δική σου πατρίδα δεν μισεί τις πατρίδες των άλλων. Μην του τη χαρίζεις.

Δεν έχω καμία διάθεση να κάνω αναλύσεις για πατρίδες και έθνη. Θα θυμίσω μόνο πως οι αντάρτες του ΕΛΑΣ τραγουδούσαν «θέλουμε λεύτερη εμείς πατρίδα και πανανθρώπινη τη λευτεριά». Και σκοτώνονταν γι’ αυτό. Μόνο γι’ αυτό. Ούτε για μισθό, ούτε για διορισμό στο δημόσιο, ούτε επειδή περίμεναν κάποια άλλη υλική ανταμοιβή. Όποιος δεν αναγνωρίζει την αξία αυτών που χάνονται την ώρα του καθήκοντος στην πατρίδα, ας σεβαστεί τουλάχιστον το γεγονός πως οι ζωές των δικών τους ανθρώπων –σε αντίθεση με τις δικές μας- θα έχουν πάντα μια μεγάλη ανοιχτή πληγή.

Νομίζω πως αυτό μπορούμε όλοι να το καταλάβουμε.

Χριστόδουλος Καραθανάσης, Παναγιώτης Βλαχάκος, Έκτορας Γιαλοψός. Άξιοι.

(Ο τάφος του Έκτορα Γιαλοψού βρίσκεται στο νεκροταφείο της Πετρούπολης. Την φωτογραφία την τράβηξα την περασμένη Τρίτη.)


via pitsirikos.net

Νέα κρούσματα Λύσσας στην ευρύτερη περιοχή της Θεσσαλονίκης

Από το Τμήμα Κτηνιατρικής της Διεύθυνσης Αγροτικής Οικονομίας και Κτηνιατρικής της Μ.Ε. Θεσσαλονίκης ανακοινώνεται ότι την Πέμπτη 10 Οκτωβρίου 2013 το Εργαστήριο Αναφοράς Λύσσας του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων γνωστοποίησε την επιβεβαίωση λύσσας σε ακόμη δύο (2) δείγματα κόκκινης αλεπούς. Με τα συγκεκριμένα, ο αριθμός των κρουσμάτων που έχουν εντοπιστεί μέσα στα όρια της Περιφερειακής Ενότητας Θεσσαλονίκης ανέρχεται πλέον σε τέσσερα (4) και σε 31 σε όλη τη χώρα.

Οι νέες εστίες της λύσσας εντοπίστηκαν στο Πρόχωμα του Δήμου Χαλκηδόνας και στο Δρυμό του Δήμου Ωραιοκάστρου. Στις ως άνω περιοχές, κατά πληροφορίες των κατοίκων της περιοχής, κυκλοφορεί μεγάλος αριθμός κόκκινων αλεπούδων. Η κόκκινη αλεπού θεωρείται δεξαμενή του ιού της λύσσας και ως εκ τούτου υπάρχει σοβαρός κίνδυνος μετάδοσης του νοσήματος σε σκύλους, γάτες, άγρια ζώα, παραγωγικά ζώα (βοοειδή, αιγοπρόβατα, χοίρους) και ανθρώπους.

Προκειμένου η υπηρεσία μας να αποτρέψει την πιθανότητα μετάδοσης του ιού, προληπτικά επιβάλλει, σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία, τα παρακάτω μέτρα:

1. Υποχρεωτικός εμβολιασμός δεσποζόμενων και αδέσποτων ζώων συντροφιάς (σκύλοι, γάτες), με ιδιαίτερη έμφαση στους ποιμενικούς και κυνηγετικούς σκύλους, οι οποίοι έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα να έρθουν σε επαφή με μολυσμένες αλεπούδες.

2. Οποιαδήποτε μετακίνηση παραγωγικών ζώων θα γίνεται κατόπιν έγκρισης της τοπικής κτηνιατρικής υπηρεσίας.

3. Οι μετακινήσεις των κατοικίδιων σαρκοφάγων άνω των τριών μηνών από και προς την ζώνη 50 χιλιομέτρων γύρω από την εστία της λύσσας, επιτρέπονται μόνον εφόσον τα ζώα είναι εμβολιασμένα κατά της λύσσας πριν την μετακίνηση τους.

Στις περιπτώσεις που εντοπιστούν νεκρά άγρια ζώα (αλεπούδες, ασβοί, κουνάβια κτλ.) ή άγρια και κατοικίδια ζώα με μη φυσιολογική συμπεριφορά να ειδοποιείται άμεσα η τοπική κτηνιατρική υπηρεσία για την περισυλλογή τους.
Ψυχραιμία και οργάνωση χρειάζεται...


via

Πανεπιστήμιο της Κοινωνίας

Παραθέτουμε το άρθρο των διδασκόντων στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Κώστα Γαβρόγλου, Κύρκου Δοξιάδη, Μάκη Κουζέλη, Μιχάλη Σπουρδαλάκη, με στόχο να δώσουμε τροφή για σκέψη και ανάλυση, σχετικά με τη μεθοδευμένη διάλυση του δημόσιου Πανεπιστημίου, αλλά και για προβληματισμό πάνω σε μια νέα προοπτική, το "Πανεπιστήμιο της Κοινωνίας".

Ας κάνουμε συνείδησή μας, ο καθένας μόνος του κι όλοι μαζί ως σύνολο, την αναγκαιότητα να δώσουμε σήμερα το δυναμικό "παρόν" μας στην προάσπιση των κεκτημένων μας, να προστατέψουμε όλοι μαζί το Πανεπιστήμιό μας και να σχεδιάσουμε πώς αυτό θα συνεισφέρει στην δόμηση της κοινωνίας του μέλλοντος που μας αξίζει.

Καλή ανάγνωση.
Κίνηση Φοιτητών Κτηνιατρικής

Η σκόνη

Πολλή σκόνη γύρω μας σήμερα, γύρω από το πανεπιστήμιο· δύσκολο να το δει κανείς καθαρά. Η σκόνη δεν λέει να κατακαθίσει. Τη δημιούργησε η κυβέρνηση με την επιχείρηση κατεδάφισής του. Η σκόνη, όμως, μπορεί και να είναι παραπέτασμα που αποκρύπτει διεργασίες σε εξέλιξη ή και να τη σηκώνει μια κινητοποίηση που τώρα μόλις σκαλίζει διερευνητικά το έδαφος. Τη σκόνη την εισπνέει όλη η πανεπιστημιακή κοινότητα, αλλά και όλοι οι γύρω της. Κάνει την ατμόσφαιρα αποπνικτική, δεν αφήνει κανέναν να αναπνεύσει αλλά και προστατεύει όσους είναι λαθρεπιβάτες στο πανεπιστήμιο, όσους το έχουν ως πάρεργο. Αυτό που σηκώνει τη σκόνη δεν είναι μόνο τα συντρίμμια των προπυλαίων, αλλά ήδη κομμάτια του κυρίως ναού, αυτού που ήταν και είναι πανεπιστήμιο: του θεσμού που παράγει  γνώση και καλλιεργεί την κριτική, μορφώνει πολίτες δημοκρατικούς και με κρίση, δοκιμάζει και ελέγχει θεωρίες και εφαρμογές, τροφοδοτεί την κοινωνία με προϊόντα έρευνας και στελέχη ικανά για την εξασφάλιση ανάπτυξης και κοινωνικής προόδου.

Αυτός ο θεσμός, με αυτά τα κοινωνικά και επιστημολογικά χαρακτηριστικά, είναι που βάλλεται από τις πολιτικές αλόγιστης περικοπής της χρηματοδότησης των πανεπιστημίων, υφαρπαγής των περιουσιών τους, απόλυσης των στελεχών τους, αλλά και ριζικής ανατροπής του καθεστώτος τροφοδότησής τους μέσω ενός λυκείου που μετατρέπει τη γνώση πλήρως σε εξεταστικό παραπροϊόν. Η κατεδάφιση του πανεπιστημίου τα τελευταία χρόνια δεν είναι αποτέλεσμα «λαθών» και «παραβλέψεων», αλλά συνειδητές επιλογές πολιτικών και συγκεκριμένων πανεπιστημιακών να υλοποιήσουν τις πιο έξαλλες φαντασιώσεις τους, τα πιο επιθετικά σχέδια, τις πιο χρεοκοπημένες νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Στόχος τους το ξερίζωμα ενός δημόσιου θεσμού που παράγει και μεταδίδει γνώση σε άτομα που έχουν το δικαίωμα να την αποκτήσουν δωρεάν. Σύμμαχοί τους, μια χούφτα πανεπιστημιακοί.

Δεν πρέπει να μας εκπλήσσει, βέβαια, αυτό. Το είχαν διαλαλήσει στη Βουλή πολλοί, στη φιέστα υπερψήφισης του νόμου Διαμαντοπούλου. Είναι η ώρα της ήττας της Αριστεράς, της μεταπολίτευσης, και το νέο πανεπιστήμιο αυτό εκφράζει, έλεγαν και ξανάλεγαν οι εισηγητές. Κουβέντα οι συνταγματολόγοι της υπεύθυνης παρέμβασης, κουβέντα οι «αριστεροί της ευθύνης», κουβέντα οι κυβερνητικοί του ΠΑΣΟΚ – κρυφή χαρά γεμάτοι όσοι έμειναν σιωπηλοί, μιας και αυτή ήταν η επιθυμία τους. Στόχος όλων να βγάλει το σκασμό η μεταπολίτευση, αυτή που, παρά τα όσα στραβά, τους ανέδειξε κοινωνικά και πολιτικά, αλλά τώρα τους είναι εμπόδιο. 

Απορίες

Ζώντας αυτή την κατάσταση, αναρωτιέται κανείς πού είναι οι φοιτητές. Γιατί ένα τόσο δυναμικό κομμάτι της κοινωνίας δεν ξεσηκώνεται, δεν εξοργίζεται όταν συγκεκριμένες πολιτικές του στερούν όνειρα, προοπτικές και το καταδικάζουν να συναινέσει σε μία συντηρητικοποίηση της καθημερινότητας του.

Πού είναι, αλήθεια, οι φοιτητές για να θέσουν το ερώτημα τι συνιστά δημοκρατία σήμερα στο πανεπιστήμιο, να την υπερασπιστούν και να τη βαθύνουν, διερευνώντας νέους τρόπους συλλογικών αποφάσεων και δράσεων;

Πού είναι, όμως, και οι διδάσκοντες; Όχι εκείνοι που ελεεινολογούν και μετατρέπουν κάθε αρνητικό στον μικρόκοσμό τους σε παραδειγματική περίπτωση, ούτε  εκείνοι που στρουθοκαμηλίζουν για όσα κάνει η κυβέρνηση, ούτε  εκείνοι –και είναι τώρα πια πολλοί– που είναι ή ήταν διορισμένοι σε διάφορες κυβερνητικές θέσεις και, ενώ έχουν χάσει κάθε επαφή με τα του πανεπιστημίου, εμφανίζονται τώρα ως σωτήρες του. Πού είναι οι άλλοι διδάσκοντες; Όσοι και όσες μόνοι ή σε μικρές ομάδες έχουν αποφασίσει να εργάζονται κάτω από εξοντωτικές συνθήκες και με γνώμονα να προσφέρουν όσο περισσότερα μπορούν και να κρατήσουν ζωντανό ό,τι πιο δημοκρατικό και απελευθερωτικό έχει κατακτηθεί στο πανεπιστήμιο; Τους έχει, και αυτούς, παραλύσει ο φόβος; Έχουν χάσει κάθε εμπιστοσύνη στις συλλογικές προσπάθειες; Είναι η σιωπή τους μια στάση κριτικής στις άστοχες επιλογές της δικής μας Αριστεράς και των δικών μας αριστερών; Όλα μαζί; Αυτή η αδράνεια πρέπει να προβληματίσει όλους μας, χωρίς να οδηγηθούμε σε εύκολες και βολικές απαντήσεις.

Ευτυχώς, υπάρχουν οι διοικητικοί. Κατάφεραν να υπερβούν τις δικές τους αγκυλώσεις και να προβάλουν όχι μόνο ένα αγωνιστικό και ενωτικό «παρών», αλλά και να αναδείξουν τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει το πανεπιστήμιο στο σύνολό του.

 Αποδόμηση

Το συνολικό εγχείρημα κατεδάφισης του πανεπιστημίου οδηγεί στην ακύρωση των διδασκόντων. Ό,τι απομείνει από το γκρέμισμα δύσκολα θα παράγει γνώση με επίγνωση των συνεπειών της, εφόσον η διαδικασία παραγωγής της δεν θα υφίσταται τον κριτικό έλεγχο όσων εργάζονται γι’ αυτήν ή τη δοκιμάζουν στην προσπάθειά τους να την οικειοποιηθούν μαθαίνοντας. Το έργο των διδασκόντων γίνεται αργά αλλά σταθερά διεκπεραιωτικό, έργο εντολοδόχων. Και βέβαια ανάλογα διαμορφώνεται και το περιεχόμενο αυτού του έργου, απλή αναπαραγωγή ήδη υφιστάμενων πληροφοριών, εξού και επιμηκύνεται ή περιορίζεται χωρίς δυσκολία. Οι ίδιοι οι διδάσκοντες φαίνεται πως αποδέχτηκαν άλλωστε μάλλον εύκολα ότι δεν χρειάζεται να συζητούν, να διαμορφώνουν γνώμη, να ανταλλάσσουν επιχειρήματα, αν κρίνει κανείς από την περιορισμένη αντίσταση στις διαδικασίες ηλεκτρονικής ψήφου που επέβαλε η ανάδειξη των συμβουλίων. Η κρίση αντιπροσώπευσης στα πανεπιστήμια, η κρίση δημοκρατίας στην καθημερινή του λειτουργία, η αποδιάρθρωση των συλλογικών οργάνων εκδηλώθηκαν με την επίθεση που δέχονται οι εκπρόσωποι των πανεπιστημιακών, όπως στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης όπου εκλεγμένοι συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι διώκονται ποινικά επειδή εκτελούσαν τις αυτονόητες υποχρεώσεις τους.

Η κυβερνητική πολιτική θεωρεί δυνάμει άχρηστους τους πανεπιστημιακούς δασκάλους. Πολλούς, πάρα πολλούς, όσους εργάζονταν με σύμβαση, τους έχει ήδη εκδιώξει. Άλλους τόσους το υπουργείο απλώς δεν τους διορίζει κι ας έχουν εκλεγεί ήδη εδώ και χρόνια, αφήνοντας το σώμα των πανεπιστημιακών να γερνάει μέχρι τη φυσική του κατάληξη, όταν οι υψηλής στάθμης νέοι επιστήμονες και ερευνητές (οι καλύτερα μορφωμένοι που έβγαλε ποτέ η χώρα) καταδικάζονται σε ανεργία, στρέφονται σε άλλες εργασίες ή στο εξωτερικό.           

Με ευθύνη πολλών μέσα στα ιδρύματα υπάρχει μια ολοένα αυξανόμενη τάση για εκμετάλλευση της απλήρωτης εργασίας όλων εκείνων των νέων ανθρώπων που δεν έχουν άλλη ευκαιρία να ασκήσουν διδακτικά και ερευνητικά αυτό που έμαθαν, με το καθεστώς αυτό να διαιωνίζεται μέσα από μια αμφιλεγόμενη υπόσχεση απόκτησης «προσόντων» για  μια ενδεχόμενα μονιμότερη σχέση τους με το πανεπιστήμιο.

Η αύξηση των ωρών διδασκαλίας απλώς προετοιμάζει την ιδεολογική νομιμοποίηση της επερχόμενης απόλυσης μέσω καταργήσεων και συγχωνεύσεων που θα «αποδείξουν» πως η δουλειά γίνεται και με πολύ λιγότερο προσωπικό, χωρίς «δασκάλους». Γίνεται μάλιστα τόσο καλά, που μια χαρά μπορούν να την αναλάβουν και ιδιώτες, «προσφέροντας» στα νοικοκυριά της εξαθλίωσης φτηνή κατάρτιση σε δεξιότητες απαραίτητες για την αγορά. Και μπορούν μάλιστα να την αναλάβουν εύκολα τώρα που φθηναίνει, που όλο και λιγότερο προσωπικό, όλο και πιο συρρικνωμένη υποδομή απαιτεί.

Νέα Γνώση

Οφείλουμε, δουλειά μας είναι άλλωστε –αυτή είναι η δουλειά μας!–, να σκεφτούμε γιατί μια τέτοια εξέλιξη, και μάλιστα με τέτοια σπουδή και καταστροφική εμμονή, είναι δυνατή. Να σκεφτούμε γιατί κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις, και μάλιστα οι ηγεμονικές, επενδύουν στην κατάργηση του πανεπιστημίου, στην υποκατάστασή του από έναν επιμορφωτικό θεσμό περιορισμένης αρμοδιότητας. Να σκεφτούμε γιατί δεν είναι πια κοινωνικά απαραίτητη η παραγωγή νέας γνώσης, και γιατί η συζήτηση γύρω από την οικονομικά πρόσφορη γνώση σχετίζεται σχεδόν αποκλειστικά με την «καινοτομία». Και το κυνήγι μιας αδιευκρίνιστης και σχεδόν μεταφυσικής έννοιας, της «καινοτομίας», κοντεύει να αποτελέσει τον μοναδικό στόχο της ερευνητικής δραστηριότητας. Μπορεί να φαίνεται εύκολο να φανταστούμε γιατί αυτές οι δυνάμεις δεν θέλουν την κριτική και αυτόνομη σκέψη, δεν συμπαθούν τον λόγο (αυτόν που με έμφαση ονομάζουμε «ορθό»), την ελεύθερη διακίνηση ιδεών και επιχειρημάτων, τη δημοκρατική συνθήκη αντιλογίας – αυτά πράγματι εκπροσωπεί ή μάλλον αυτά είναι το πανεπιστήμιο.

Αλλά και εμείς δεν κατορθώσαμε να συγκροτήσουμε μια συνεπή κριτική ενάντια στα ιδεολογήματα περί «κοινωνίας της γνώσης», τα οποία προβλήθηκαν ως η πανάκεια που θα εξασφάλιζε την κοινωνική ευημερία. Δεν καταλάβαμε έγκαιρα ότι η «κοινωνία της γνώσης» ήταν ένα λάκτισμα για να αλλάξουν άρδην όλοι οι θεσμοί και οι διαδικασίες παραγωγής γνώσης, και να γίνει η χρηματοδοτούμενη έρευνα, ανεξάρτητα από τα αποτελέσματά της, ανεξάρτητα από τις ώρες απασχόλησης όσων την επιτελούν, η μόνη, τελικά, «έγκυρη» έρευνα. Ως κριτήριο αριστείας έχει καθιερωθεί η δυνατότητα να «φέρνει» κανείς χρήματα και προγράμματα στο πανεπιστήμιο. Κανέναν σχεδόν «αρμόδιο» δεν ενδιαφέρει η ουσία και τα αποτελέσματα αυτών των διεργασιών.

Και δεν εκπλήσσει, πράγματι, που οι κοινωνικές και ανθρωπιστικές επιστήμες βρίσκονται στο επίκεντρο αυτής της σαρωτικής απαξίωσης, περιθωριοποίησης και καταστροφικής επίθεσης. Από την κριτική ζουν, στη χειραφέτηση των πολιτών και στον εκδημοκρατισμό των κοινωνικών σχέσεων αποσκοπούν, πολιτισμός είναι το υλικό τους και οι νεωτερικές αρχές της ελευθερίας, της ισότητας και της αδελφοσύνης ο γνώμονας οργάνωσης και ανάπτυξής τους. Δεν εξυπηρετούν, επομένως, τις στρατηγικές δυνάμεων που θέλουν να περιορίσουν τη δημοκρατία και τους θεσμικούς της όρους, θεωρούν (επενδυτική, όχι μόνο οικονομικά) «ευκαιρία» τον περιορισμό της αυτόνομης κρίσης και της λογικής επιλογής, των συλλογικών διαδικασιών συζήτησης και αναζήτησης, όλων εκείνων που θέλουν να πιστεύουν και να πιστέψουμε και οι υπόλοιποι πως η Ιστορία τελείωσε, πως δεν υπάρχουν εναλλακτικές, πως τώρα πια διαχειριζόμαστε τα υπάρχοντα και δεν ψάχνουμε για νέες λύσεις, νέες μορφές κοινωνικής οργάνωσης, επικοινωνίας, πολιτισμικής ανάπτυξης.

Και βέβαια αυτό δεν ισχύει μόνο για την Ελλάδα, που απλώς βρέθηκε στη θέση να μπορεί να της επιβληθεί ένα τέτοιο «Τέλος της Ιστορίας» σχετικά ανώδυνα για εκείνους που της το επιβάλλουν. Η επίθεση ενάντια σε αυτούς τους πανεπιστημιακούς κλάδους είναι ευρωπαϊκό και παγκόσμιο φαινόμενο. Η ένταση, το βάθος αλλά και ο βάρβαρος τρόπος αποτελούν ελληνική ιδιαιτερότητα, ενταγμένη στην τροπή που έχει δοθεί στην οικονομική και πολιτική κρίση. Στο κάτω κάτω, η ευκολία της εισαγωγής προϊόντων μπορεί να ισχύσει και για την ελάχιστη απαραίτητη κοινωνικο-επιστημονική γνώση· ας παράγουν άλλοι ό,τι χρειαζόμαστε σε πολιτισμό, πολιτικό και κοινωνικό σχεδιασμό και αντίστοιχα πρότυπα οργάνωσης.

Ξέρουμε ήδη ότι η μετακίνηση που επιτρέπει τη συρρίκνωση του πανεπιστημίου σε ένα ελιτίστικο σχήμα δήθεν αριστείας, χωρίς ισχυρή κοινωνική αμφισβήτηση, δεν είναι άλλη από τη δοκιμασμένη πλέον «σχολειοποίηση» των προπτυχιακών σπουδών που απευθύνονται στη μεγάλη μάζα των φοιτητών, με παράλληλο κλείσιμο (και διά των υψηλών διδάκτρων) των μεταπτυχιακών. Το σήμερα του ελληνικού πανεπιστημίου με αυτή τη μετακίνηση έχει κυρίως να κάνει και με τις συνέπειές της.

Ασχήμιες

Σίγουρα αυτό που γκρεμίζεται δεν είναι ένα αριστούργημα αρχιτεκτονικής. Το συνηθέστερο, πειστικότερο και ισχυρότερο επιχείρημα όσων σήμερα κλοτσάνε με μένος ό,τι έχει μείνει ακόμα όρθιο από το πανεπιστημιακό οικοδόμημα είναι το παρελθόν του, η ασκήμια του, η δυσλειτουργικότητα και αναποτελεσματικότητά του, το αταίριαστο της μορφής του με ό,τι προσφέρθηκε ως «εκσυγχρονισμός» της ελληνικής κοινωνίας.

Η ένταση αυτής της εκδικητικής μανίας μπορεί να εξηγηθεί μονάχα ως αντίδραση για όλα τα καλά που έχει κάνει το ελληνικό πανεπιστήμιο. Είναι πολλά, και το καθένα αποτελεί και μία ρήξη με παλιές και βολικές συνήθειες: η συστηματική καθιέρωση πολλών κλάδων των ανθρωπιστικών και κοινωνικών επιστημών, ερευνητικές δραστηριότητες εφάμιλλες με αυτές των πραγματικών ομάδων αριστείας διεθνώς, εξαιρετικοί φοιτητές που λαμβάνουν τις πιο απαιτητικές υποτροφίες, συγγραφή υψηλότατου επιπέδου μονογραφιών και διδακτικών συγγραμμάτων, υποδειγματικές μεταφράσεις, διεθνείς συνεργασίες που έχουν συμβάλει με εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ στους πανεπιστημιακούς προϋπολογισμούς από πανεπιστημιακούς που δεν αγνόησαν καθόλου τις άλλες υποχρεώσεις τους στο πανεπιστήμιο, πρότυπες διδασκαλίες και, βέβαια, παραγωγή ενός τεράστιου αριθμού εξαιρετικά υψηλού επιπέδου διδακτόρων με ένα έργο εντυπωσιακό για την ποιότητά του.

Βέβαια, το χτεσινό πανεπιστήμιο δεν ήταν με κανένα τρόπο αγγελικά πλασμένο· κάποιες από τις όψεις του μάλλον διαβολικά χαρακτηριστικά είχαν. Όση (πράγματι αβυσσαλέα) απόσταση κι αν το χώριζε από τον μεσαίωνα της έδρας και της απόλυτης καθηγητικής αυθαιρεσίας, δεν έπαψε να αποτελεί εκτροφείο διαπλοκής μεταξύ καθηγητών και διοικητικών, μεταξύ πανεπιστημιακών και παραγόντων της πολιτικής και της οικονομίας, μεταξύ (φοιτητικών) παρατάξεων και (εκλεγμένων!) αρχών, μεταξύ καθηγητών αθέμιτα αλληλοϋποστηριζόμενων σε κρίσεις και εξελίξεις, σε διεκδίκηση ερευνητικών κονδυλίων ή και σε «απλή» εξαπάτηση του δημοσίου συμφέροντος.

Από όλα είχε. Είχε φοιτητοπατέρες, είχε καθηγητές που στέλνανε τους υποψήφιους διδάκτορες να κάνουν το μάθημά τους ή πήγαιναν στα περιφερειακά στη χάση και στη φέξη, είχε προσωπικό που ελάχιστα βρισκόταν στη θέση του και πήρε τη θέση λόγω συγγένειας ή συναλλαγής, είχε καμιά φορά και λογοκλόπους ή αβέβαιης εγκυρότητας τίτλους, μέχρι και υπεξαίρεση δημόσιου χρήματος είχε. Όχι πως όλα αυτά χαρακτήριζαν το πανεπιστήμιο. Ούτε κυρίως τέτοιο ήταν ούτε μόνο εκεί συνέβαιναν τα παραπάνω στη δικομματικά οριζόμενη Ελλάδα των τελευταίων δεκαετιών. Αυτά τα ξέρουμε όλοι όσοι το ζήσαμε από κοντά, και βέβαια τα ξέρουν πρώτοι και καλύτεροι εκείνοι που συστηματικά εξέθρεψαν τα αποστήματα για να αναφέρονται σήμερα, που οι καιροί γυρίσανε, στο πανεπιστήμιο ως «έκτρωμα».

Αν όμως κάτι σφραγίζει το χτεσινό πανεπιστήμιο και το καθιστά κραυγαλέα παρωχημένο είναι οι συνέπειες του τρόπου επιλογής των φοιτητών του. Πρόκειται για το πανεπιστήμιο που πολλοί από τους φοιτητές του σπουδάζουνε ό,τι σπουδάζουνε εν πολλοίς τυχαία. Κάνουν φιλοσοφία ενώ θέλανε να γίνουν δικηγόροι, σπουδάζουν κτηνιατρική αν και δεν ανέχονται τα ζώα, γίνονται δάσκαλοι χωρίς να αγαπάνε τη δουλειά αυτή επειδή ταιριάζανε οι μονάδες που πήραν. Φοιτούν απλώς για να τελειώσουν, να πάρουν το χαρτί και μετά να πάνε να μάθουν αλλού αυτό που ήθελαν πάντα. Τους φοιτητές αυτής της κατηγορίας δικαιολογημένα δεν τους νοιάζει ποιος διδάσκει τι και πώς, ούτε καν αν το διδάσκει, φτάνει να μπορούν «να το δώσουν». Και διόλου δεν φταίνε αυτοί για αυτό. Μπορεί να έχει κάποια λογική ο περιορισμός των θέσεων σε κάποιες σπουδές και σε κάποιες ειδικότητες και επομένως η πρόβλεψη ενός μηχανισμού επιλογής, δεν έχει όμως καμιά λογική η σαρωτική λειτουργία ενός μηχανισμού που σε στέλνει απλώς όπου χωράς, ανεξάρτητα από το ενδιαφέρον, το ταλέντο, την ευαισθησία, τα αληθινά διαβάσματά σου. Και μέσα από τη συντήρηση αυτού του συστήματος, όλες οι κυβερνήσεις μετά τη μεταπολίτευση κατάφεραν να ακυρώσουν το λύκειο, να το μετατρέψουν σε εξεταστικό κέντρο, να ενισχύσουν την παραπαιδεία, υπονομεύοντας με αυτό τον τρόπο έναν ακόμη από τους θεσμούς που στηρίζουν τη δημοκρατία.

Και άρα;

Από τα παραπάνω γίνεται, πιστεύουμε, φανερό σε ποια κατεύθυνση πρέπει να κινηθούμε και πόσο επείγον είναι αυτό. Τίποτα δεν θα έχει μείνει σε λίγο όρθιο, ικανό να αντισταθεί στη διάλυση, στην επιθετική εγκατάλειψη της γνώσης και της μάθησης στους εμπόρους, στην αδιαφορία της κοινωνίας αλλά και των ίδιων των μελών της πανεπιστημιακής κοινότητας που θα έχουν πλέον απαυδήσει ή και απελπιστεί. Η αντίσταση στη λαίλαπα δεν είναι, δεν μπορεί αλλά και δεν πρέπει να είναι δύναμη συντήρησης. Ο επαναπροσδιορισμός του πανεπιστημίου ως χώρου αυθεντικής έρευνας και ανάπτυξης γνώσης και παιδείας απαιτεί στις σημερινές συνθήκες κοινωνικής συρρίκνωσης ένα νέο πανεπιστήμιο: πιο συλλογικό, πιο συμμετοχικό, πιο ανοικτό στην κοινωνία, πιο δημοκρατικό, πιο κριτικό σε ό,τι παράγει, πιο δυναμικό στις προς τα έξω πρωτοβουλίες του. Το πανεπιστήμιο (πρέπει να) ανήκει σε μια δημοκρατική κοινωνία.

Γι’ αυτό και οι άμεσες κινήσεις αντίστασης είναι ευδιάκριτες: είμαστε υποχρεωμένοι να ξαναφέρουμε το πανεπιστήμιο στην πρώτη γραμμή της μάχης για δημοκρατική κοινωνία, να φέρουμε το πανεπιστήμιο στην κοινωνία και την κοινωνία στο πανεπιστήμιο. Χωρίς να κουκουλώνουμε τις αθλιότητες αλλά και χωρίς να υποβαθμίζουμε τις τόσο σημαντικές κατακτήσεις του. Η έρευνα αλλά και η διδασκαλία θα πρέπει να έχει ως πρώτο της αντικείμενο, ως κοινό της αλλά και ως εντολοδόχο της αυτή την κοινωνία της κρίσης.

Όσο ακόμα υφίσταται η «ακαδημαϊκή ελευθερία και η ελευθερία της διδασκαλίας» του άρθρου 16 δικαιούμαστε αλλά είμαστε και υποχρεωμένοι να αποδώσουμε στην κοινωνία ό,τι της οφείλουμε, να απευθυνθούμε σε αυτήν. Κοινωνικό πανεπιστήμιο.


via "Ενθέματα"

Ανοίγει τις πύλες του το Κοινωνικό Ιατρείο/Φαρμακείο Κατερίνης

To Σάββατο 12 Οκτωβρίου, στις 14:30, το Κοινωνικό Ιατρείο/Φαρμακείο Κατερίνης «Αλέκος Φτίκας», στον Καπνικό Σταθμό, ανοίγει τις πύλες του στους πολίτες της Πιερίας.

«Ο χώρος υποδοχής, το ιατρείο και το φαρμακείο, με ειδικό ψυγείο για ευαίσθητα σκευάσματα, με σύστημα συναγερμού, με φωτιζόμενες εξόδους κινδύνου και πυρασφάλεια. Ένα πλήρες ιατρείο με κουζίνα, μπάνιο και χώρο αναμονής. Φρεσκοβαμμένα κτήρια, νοικοκυρεμένη αυλή και πεντακάθαρες τουαλέτες. Ένας αξιοπρεπής χώρος! Ένα μικρό «καταφύγιο», για όσους βρεθούν σε κατάσταση ανάγκης. Στεγασμένο σε ένα δημόσιο κτήριο το οποίο πρόσφατα ήταν ένα γιαπί!

Για να στηθεί αυτό το ιατρείο δουλέψαμε σκληρά. Δεκάδες εθελόντριες και εθελοντές και περισσότεροι από 70 τεχνίτες και επιχειρήσεις από το νομό Πιερίας, προσέφεραν αφιλοκερδώς υλικά και πολύτιμες υπηρεσίες.

Αύριο ξεκινάμε. Δεν χαιρόμαστε! Ούτε είμαστε περήφανοι, επειδή στην πόλη μας ανοίγει «Κοινωνικό Ιατρείο». Απεναντίας! Ντρεπόμαστε που φτάσαμε έως εδώ, γι αυτό και αντιδρούμε».

Το Κοινωνικό Ιατρείο/Φαρμακείο είναι μία μόνο όψη της πολυσχιδούς δραστηριότητας της Πρωτοβουλίας αυτής. Δράσεις αλληλεγγύης, πολιτιστικές εκδηλώσεις, περιβαλλοντικές παρεμβάσεις, κινητοποιήσεις για ζητήματα όπως τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά αποτελούν μια θετικότατη παρακαταθήκη για την κίνηση αυτή που μετρά ήδη 6 χρόνια ζωής, και της οποίας η δραστηριότητα οφείλει να αποτελέσει παράδειγμα για το πώς μπορεί να οργανωθεί μια αποτελεσματική κίνηση «από τα κάτω».

Ενδεικτικό ως προς αυτό και το πρόσφατο άρθρο του Ηλία Τσολακίδη στο TPP "Η επόμενη μέρα του κινήματος χωρίς μεσάζοντες". Σε κάθε περίπτωση, τα εγκαίνια του Κοινωνικού Ιατρείου/Φαρμακείου αποτελούν ένα ποιοτικό άλμα αυτής της παρέμβασης.

«Μην περάσει από το μυαλό κανενός», συνεχίζει η ανακοίνωση, «να χρησιμοποιήσει την έκφραση “εγκαίνια” ή να διανοηθεί πως αύριο στον Καπνικό Σταθμό Κατερίνης θα κοπούν κορδέλες. Διαμαρτυρόμαστε και καταγγέλλουμε την κυβέρνηση για την κατάργηση του ΕΟΠΥ. Καταγγέλλουμε την υποβάθμιση λειτουργίας του Νοσοκομείου Κατερίνης και τις διαθεσιμότητες υγειονομικού προσωπικού. Καταγγέλλουμε την κατάργηση της δημόσιας υγείας και την εμπορευματοποίηση της. Ναι! Χωρίς πανό! Με όπλο την αλληλεγγύη. Παράλληλα με την απεργία, την πορεία, τα συνθήματα και τις διαδηλώσεις. Το «Κοινωνικό Ιατρείο Κατερίνης» «Αλέκος Φτίκας» είναι ένα είδος διαμαρτυρίας και ιδρύθηκε για να ενισχύσει τον αγώνα για δημόσια δωρεάν υγεία.

Σας καλούμε να στηρίξετε τον αγώνα αυτό. Ο καθένας με τον τρόπο του. Ο στόχος μας είναι το ιατρείο αυτό να κλείσει το συντομότερο δυνατόν. Ελάτε να στηρίξουμε τους αδύναμους συμπολίτες μας , να απαλύνουμε τον πόνο των συνανθρώπων μας που έπαψαν να έχουν πρόσβαση στη δημόσια υγεία. Ελάτε να αναδείξουμε το πρόβλημα της δημόσιας περίθαλψης και υγείας στη χώρα μας.

Σας καλούμε να σκεφτούμε και να δράσουμε αυτή τη φορά, όλοι μαζί. Αλλιώς!

Να διεκδικήσουμε ξανά το αυτονόητο: Κοινωνικό κράτος και πρόνοια για όλους τους πολίτες

Συγκεντρώστε τα φάρμακα που δεν χρειάζεστε (ακόμη και τα αρχινημένα) και παραδώστε τα στον Καπνικό Σταθμό ή σε κάποιο φαρμακείο.

Καλούμε τους υγειονομικούς της πόλης μας να δηλώσουν συμμετοχή και να στηρίξουν την ομάδα των γιατρών, των νοσηλευτών και των κοινωνικών λειτουργών.

Καλούμε, όσες και όσους ενδιαφέρονται, να δηλώσουν συμμετοχή στην ομάδα γραμματειακής υποστήριξης του Ιατρείου.

Σας καλούμε όλους να είστε αύριο εκεί. Να συζητήσουμε, να ανταλλάξουμε απόψεις και να δοκιμάσουμε τις λιχουδιές που ετοίμασαν δεκάδες μέλη της ομάδας.

Το Ιατρείο θα το ανοίξει ένα μικρό παιδί, στις 14:30».

via

Προκήρυξη πρόσληψης 445 πτυχιούχων ανέργων στον ΟΠΕΚΕΠΕ για επτά μήνες

Εγκρίθηκε από τα συναρμόδια υπουργεία το Επιχειρησιακό Πρόγραμμα «Ανάπτυξη Ανθρώπινου Δυναμικού 2007 – 2013» για την απασχόληση 445 ανέργων γεωτεχνικών, τοπογράφων μηχανικών και οικονομολόγων στον ΟΠΕΚΕΠΕ.

Το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων ανακοίνωσε την Δευτέρα ότι σε συνεργασία του Υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, κ. Αθανάσιου Τσαυτάρη με τον Υπουργό Εργασίας κ. Ιωάννη Βρούτση, εγκρίθηκε από το Υπουργείο Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλειας και Πρόνοιας το Επιχειρησιακό Πρόγραμμα «Ανάπτυξη Ανθρώπινου Δυναμικού 2007 – 2013», ύψους 2.100.000 ευρώ, για την απασχόληση και απόκτηση της εργασιακής εμπειρίας 445 ανέργων επιστημόνων Πανεπιστημιακής/Τεχνολογικής εκπαίδευσης, οι οποίοι είναι εξειδικευμένοι σε αντικείμενα συναφή με τον αγροτικό χώρο.

Συγκεκριμένα το πρόγραμμα, που υπέβαλλε στο Υπουργείο Εργασίας , εκ μέρους του ΥπΑΑΤ, ο Πρόεδρος του ΟΠΕΚΕΠΕ κ. Γρηγόρης Αποστολάκος, απευθύνεται σε άνεργους γεωτεχνικούς (γεωπόνους, δασολόγους, κτηνιάτρους) τοπογράφους μηχανικούς και οικονομολόγους, οι οποίοι θα προσληφθούν στον Οργανισμό με κριτήρια ΑΣΕΠ.

Κατά τη διάρκεια της απασχόλησης, οι επιστήμονες θα ασκηθούν σε πραγματικές συνθήκες εργασίας, σε διοικητικές και ελεγκτικές διαδικασίες που εφαρμόζονται από τον ΟΠΕΚΕΠΕ, στο πλαίσιο των καθεστώτων ενισχύσεων κατ' εφαρμογή της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (ΚΑΠ).

Για τη συμμετοχή των ωφελούμενων προβλέπεται επίδομα απόκτησης εργασιακής εμπειρίας, το οποίο ανέρχεται συνολικά στο ποσό των 4.285 € συμπεριλαμβανομένων των κρατήσεων για ασφαλιστική κάλυψη και επαγγελματικού κινδύνου για κάθε ωφελούμενο. Οι άνεργοι επιστήμονες που θα τοποθετηθούν σε εξειδικευμένες θέσεις θα πιστοποιηθούν για την εργασιακή εμπειρία που θα αποκτήσουν για ένα εξάμηνο.

Ο ΟΠΕΚΕΠΕ που υλοποιεί το πρόγραμμα θα ορίσει υπεύθυνους απόκτησης εργασιακής εμπειρίας, οι οποίοι θα σχεδιάσουν από κοινού με τους ωφελούμενους εξατομικευμένο σχέδιο με στόχο:

την ανάπτυξη των προσωπικών δεξιοτήτων και επαγγελματικών προσόντων και επιστημόνων (γεωτεχνικοί, μηχανικοί, οικονομολόγοι) που θα συμμετέχουν στην πράξη,

την ενίσχυση και τη διάχυση της τεχνογνωσίας του αγροτικού τομέα, γ) την αξιοποίηση ευκαιριών απασχόλησης στον αγροτικό τομέα και τη βελτίωση των προοπτικών εργασίας, μετά το πέρας της πρακτικής τους.

Η πρόσκληση εκδήλωσης ενδιαφέροντος για τη συμμετοχή στη δράση εγκρίθηκε από τη Διαχειριστική Αρχή του Υπουργείου Εργασίας και θα δημοσιευτεί στην ιστοσελίδα του ΟΠΕΚΕΠΕ opekepe.gr όπου οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να υποβάλλουν ηλεκτρονικά την αίτησή τους.

Η επιλογή ακολουθεί αυστηρά τα κριτήρια που ορίζονται στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Ταμείου (μακροχρόνια άνεργοι, τρίτεκνοι, μονογονεϊκές οικογένειες κλπ) και ακολουθούν τους κανόνες της διαφάνειας ώστε να μην δημιουργηθεί κανένα θέμα επιλεξιμότητας των δαπανών. Οι προϋποθέσεις και τα κριτήρια αναφέρονται αναλυτικά στο τεύχος της πρόσκλησης.

Ο Υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων κ. Αθανάσιος Τσαυτάρης, με αφορμή την έγκριση προγράμματος απασχόλησης στον ΟΠΕΚΕΠΕ, προέβη στην ακόλουθη δήλωση:

«Μετά την πρόσληψη 100 ερευνητών στον Οργανισμό ΕΛΓΟ ΔΗΜΗΤΡΑ προχωράμε σε πρόγραμμα απασχόλησης 445 νέων επιστημόνων, σε αντικείμενα συναφή με τον αγροτικό χώρο, υλοποιώντας τη βούλησή μας να ενισχύσουμε το ανθρώπινο επιστημονικό δυναμικό στον τομέα της γεωργίας και της γεωργικής έρευνας. Ο στόχος είναι διττός. Η γεωργία ήταν ανέκαθεν μεγάλη δεξαμενή χεριών. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι καταπιάνονταν με το γεωργικό τομέα με την ευρύτερη έννοια. Είναι λοιπόν μεγάλη ευκαιρία τώρα και ταυτόχρονα, ανάγκη να αντιμετωπισθεί το πρόβλημα της ανεργίας με έναν μονιμότερο τρόπο, με έναν τρόπο δημιουργίας ευκαιριών απασχόλησης. Και αυτό κάνουμε. Πρέπει να δώσουμε κίνητρα σε νέους επιστήμονες, μορφωμένους, κατόχους πτυχίων να παραμείνουν και να εργαστούν στη χώρα μας, γιατί δεδομένης της δύσκολης συγκυρίας χάνουμε τον «αφρό» αυτής της κοινωνίας. Οφείλουμε να τους κρατήσουμε εδώ και να τους αξιοποιήσουμε προς όφελος της καινοτομίας, της έρευνας και της τεχνολογίας σε όλο το φάσμα της παραγωγικής διαδικασίας».


via

Hasta la victoria siempre!

46 χρόνια συμπληρώνονται σαν σήμερα από τη δολοφονία ενός ανθρώπου που αποτέλεσε σύμβολο της επανάστασης, ενός ανθρώπου που ενέπνευσε και εμπνέει τους απανταχού ριζοσπάστες, όλους αυτούς που αγωνίζονται για τη δόμηση ενός κόσμου δίκαιου και για την ανατροπή ενός συστήματος που βυθίζει όλο και βαθύτερα τον άνθρωπο και τον πολιτισμό του στην δυστυχία και στην ανισότητα, του καπιταλισμού. Μιλάμε για τον Ερνέστο Γκεβάρα Ντε Λα Σέρνα, γνωστό στον πολύ κόσμο ως Che Guevara.

Δεν θα μπούμε στη διαδικασία να γράψουμε αγωνιστικές φανφάρες και να καπηλευτούμε όπως τόσοι άλλοι προσπάθησαν να κάνουν, το πνεύμα και τον αγώνα του Τσε. Τόσο διότι δεν είναι σκόπιμο να τα θυμόμαστε μόνο στις επετείους αυτά, όσο και γιατί είναι άδικο να συμπτυχθεί μια μεγάλη πορεία σε ένα σύντομο άρθρο. Αντίθετα, θέλουμε με αυτή τη δημοσίευση να σε παροτρύνουμε να μελετήσεις σε βάθος τον πύρινο λόγο, τη ζωή, αλλά και το έργο του μεγάλου επαναστάτη. Κάπου ανάμεσα στις διαφωνίες και στις -αντικρουόμενες πολλές φορές- αναγνώσεις, θα εντοπίσεις την αλήθεια. Και ίσως εμπνευστείς από αυτήν, από την παρακαταθήκη που άφησε πίσω το ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα.

Αυτό που αξίζει να κρατήσεις στη μνήμη σου, είναι ότι από το πεδίο της μάχης μέχρι τα όποια αξιώματα κατέλαβε στη συνέχεια, ο Τσε Γκεβάρα δεν έζησε ποτέ μια πλουσιοπάροχη ζωή, όπως έκαναν διάφορα άλλα στελέχη κομμουνιστικών κομμάτων ανα την ιστορία. Τουναντίον, πάλεψε απέναντι σε όλους αυτούς που κατάντησαν τον κομμουνισμό σαν έναν κρατικό καπιταλισμό, στον οποίον η νέα "αστική τάξη" ήταν τα στελέχη του Κόμματος. Πολέμησε τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό, αλλά και τον ρεβιζιονισμό μέσα στους κόλπους του ίδιου του κομμουνισμού. Έζησε για να χτίσει την άλλη κοινωνία και πέθανε στον αγώνα του για αυτήν. Ο Τσε Γκεβάρα δολοφονήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 1967 όταν με εννέα πυροβολισμούς ο υπαξιωματικός του βολιβιανού στρατού Μάριο Τεράν εκτελούσε κατόπιν διαταγής τον κομαντάντε Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, τον «μικρό θεό» της Λατινικής Αμερικής, που ήρθε σ’ αυτό τον κόσμο για να τον κάνει καλύτερο.

Θα ζεις για πάντα μέσα στην καρδιά κάθε επαναστάτη. Μέσα σε κάθε άνθρωπο που σαν κι εσένα, βάζει το όραμα για έναν δίκαιο κόσμο πάνω από κάθε προσωπική φιλοδοξία, πάνω από το δικό του βολεμό. Αυτό ίσως και να'ναι το μεγαλύτερο μήνυμα από τη ζωή και το έργο σου.

Είθε το άστρο σου να φωτίζει τον αέναο αγώνα για την κοινωνική δικαιοσύνη, για την πρόοδο του ανθρώπου, για την ανατροπή του βάρβαρου καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού.

Θα ζεις για πάντα, κομμαντάντε Che Guevara.

Κίνηση Φοιτητών Κτηνιατρικής

Συναυλία για μια εξόρυξη που δε θα γίνει ποτέ

Τα καθεστωτικά media είδαν 2000. Εσύ πόσους βλέπεις;

Ένα μικρό δείγμα του τι έγινε στη συναυλία...