Εκτελέστηκε σαν σήμερα το 1952, ο Νίκος Μπελογιάννης

Ο Νίκος Μπελογιάννης γεννήθηκε τον Οκτώβρη του 1915 στην Αμαλιάδα, όπου και πέρασε τα τρυφερά παιδικά του χρόνια. Είχε δύο αδελφές, την Αργεντίνα (πέθανε από φυματίωση στην Κατοχή) και την Ελένη (πέθανε μετά από φρικτά βασανιστήρια της χωροφυλακής το 1948) ενταγμένες και αυτές στο λαϊκό κίνημα. Τελειώνοντας το Γυμνάσιο, με την μικρή οικονομική άνεση που είχε ο πατέρας του, πήγε στην Αθήνα και τελείωσε την Νομική Σχολή Αθηνών. Ήδη από το Γυμνάσιο είχε έρθει σε επαφή με τις ιδέες της αριστεράς στους κόλπους των αγροτών. Στα μαθητικά του λοιπόν χρόνια εντάσσεται στην ΟΚΝΕ και από το 1934 γίνεται και μέλος του ΚΚΕ ενώ κατά την Κατοχή θα συμμετέχει και στα ένοπλα τμήματα του ΕΛΑΣ. Το 1934 συλλαμβάνεται για πρώτη φορά ενώ το 1936 θα καταδικαστεί ερήμην σε δύο χρόνια φυλάκιση για συμμετοχή σε αγροτικές κινητοποιήσεις. Κατά τα φοιτητικά του χρόνια θα πάρει μέρος στο αντιφασιστικό μέτωπο Σοφούλη. Λίγους μήνες μετά θα συλληφθεί και θα εκτοπιστεί στην Ίο. Τον Δεκέμβρη του ίδιου έτους θα πάρει χάρη για να στρατευθεί. Η δικτατορία του Μεταξά τον βρίσκει λοιπόν στρατιώτη. Και εκεί ο Νίκος Μπελογιάννης θα αναπτύξει έντονη συνδικαλιστική δράση και με την κατηγορία της κομμουνιστικής δραστηριότητας θα καταδικαστεί σε 6 μήνες εξορία. 

Μετά την εξορία ο Μπελογιάννης θα μπει πιο ενεργά στην παράνομη κομματική δουλειά σε συνθήκες σκληρές και απάνθρωπες. Τον Μάιο του 1938 συλλαμβάνεται εκ νέου και καταδικάζεται σε 5 χρόνια φυλάκιση. Η Κατοχή λοιπόν θα έρθει και θα βρει τον Νίκο Μπελογιάννη στις φυλακές τις Αίγινας. Αργότερα θα μεταφερθεί στην Ακροναυπλιά. Βαριά άρρωστος θα μεταφερθεί στο Χαιδάρι και μετά στο Σωτηρία. Εκεί το 1943 θα αποδράσει από το νοσοκομείο και θα στελεχωθεί στο ΕΑΜ Πελοποννήσου. Εκεί τίθεται υπεύθυνος του εντύπου "Ελεύθερος Μοριάς" και αργότερα του εντύπου "Ελεύθερη Αχαΐα" με το ψευδώνυμο Πέτρος Φλογαΐτης.

Το 1947 μεταπηδά στην Στερεά Ελλάδα ως πολιτικός επίτροπος της 10ης Μεραρχίας του ΔΣΕ. Στις σκληρές μάχες του Γράμμου το 1948 θα τραυματιστεί στο χέρι. Αργότερα θα βρεθεί με τους άλλους πολιτικούς πρόσφυγες του ΔΣΕ, στο Μπουλκές. 

Οι κομματικές οργανώσεις στην Ελλάδα εν τω μεταξύ βρίσκονται υπό διάλυση. Η Ασφάλεια έχει καταφέρει ισχυρά πλήγματα στον παράνομο μηχανισμό και έχει διεισδύσει στις οργανώσεις. Το 1950 το ΠΓ. του ΚΚΕ αποφασίζει να στείλει στελέχη του παράνομα στην Ελλάδα για να ανασυντάξουν τις οργανώσεις και να τις εκκαθαρίσουν από τους χαφιέδες. Ο ραδιοφωνικός σταθμός Ελεύθερη Ελλάδα που εκπέμπει από το Βουκουρέστι καλεί διαρκώς τις οργανώσεις να απομονώσουν τους χαφιέδες.

Έτσι το 1950 ο Νίκος Μπελογιάννης φθάνει παράνομα στην Ελλάδα με αργεντίνικο διαβατήριο και το όνομα Ερρίκος Πανόζ. Διαμένει για μικρό διάστημα στο ξενοδοχείο "Μέγα" στην οδό Σταδίου και αλλάζει αμέσως ταυτότητα με μια πλαστή με ελληνική υπηκοότητα. 

Στις 21 Δεκεμβρίου ο Μπελογιάννης δεν εμφανίζεται στο προσυμφωνημένο ραντεβού που είχε με την γυναίκα και συντρόφισσα του Έλλη Παππά. Η ίδια θα μεταβεί την επόμενη σε ένα δεύτερο ραντεβού που είχε με έναν σύντροφο του κομματικού μηχανισμού με το όνομα Στάθη Δομάζο. Το ραντεβού είναι στην γιάφκα του κόμματος στην οδό Πλαπούτα. Εκεί δεν θα βρει κανέναν. Όμως τα όργανα της Ασφάλειας που έχουν ήδη συλλάβει τον Μπελογιάννη και τον Δομάζο την παρακολουθούν και την συλλαμβάνουν την επόμενη. 

Στις 29 Δεκεμβρίου η Ασφάλεια ανακοινώνει την σύλληψη 30 ηγετικών στελεχών του ΚΚΕ. Στον τύπο αφήνεται να εννοηθεί ότι μερικά από αυτά στάλθηκαν από το εξωτερικό στην Ελλάδα για κατασκοπεία. Ονόματα δεν αναφέρονται. Τις συλλήψεις θα ακολουθήσουν άγριες ανακρίσεις που δεν θα αναφερθούν φυσικά στον τύπο.

Στις 4 Ιανουαρίου του 1951, σε μακροσκελέστατο ρεπορτάζ θα αναφερθεί ότι ανάμεσα στα στελέχη που βρίσκονται υπό κράτηση βρίσκεται και ο Νίκος Μπελογιάννης μέλος της Κ.Ε. του ΚΚΕ και ο σύνδεσμός του Έλλη Ιωαννίδου Παππά, μέλος της ΚΟΑ. Από την ημέρα της σύλληψής τους τα μέλη του ΚΚΕ βρίσκονται κλεισμένα στα μπουντρούμια της ειδικής ασφάλειας σε απόλυτη απομόνωση και δρακόντεια μέτρα ασφαλείας. Το κελί της Παππά κρατείται σκοτεινό 24 ώρες της μέρας ενώ αυτό του Μπελογιάννη φωτίζεται διαρκώς ώστε ο κρατούμενος να μην μπορεί να κοιμηθεί. Μια μονάχα φορά επιτρέπεται στην μητέρα του Βασιλικά να δει το παιδί της και αυτό γιατί η ασφάλεια πίστευε ότι θα τον προέτρεπε να δηλώσει. Εκείνη φυσικά γνωρίζοντας τον δρόμο που έχει επιλέξει από καιρό το παιδί της δεν κάνει τίποτα τέτοιο. Η επικοινωνία του ζευγαριού γίνεται μέσω σκουπιδιών και κουρελιών.

Στις 12 Ιανουαρίου την Έλλη Παππά επισκέπτεται ο αμερικάνος Ρόμπερτ Ντρίσκολ και της προτείνει να την στείλει για σπουδές στις ΗΠΑ αν μονάχα δηλώσει οτι το ΚΚΕ δεν είναι κόμμα μαρξιστικό. Αργοτερα, όπως διηγείται η ίδια, προσπάθησε να την πάει σε ένα μηχάνημα εξαγωγής της αλήθειας που θα το χειρίζονταν κάποιος γερμανός ειδικός. Εν τω μεταξύ οι συλλήψεις γενικέυονται. Η ασφάλεια συλλαμβάνει πάνω από 90 ανθρώπους σε όλη την Αθήνα που παραπέμπονται σε δίκη από το Έκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών.

Η πρώτη δίκη του Μπελογιάννη ξεκινά στις 19 Οκτωβρίου του 1951, στα δικαστήρια της οδού Σανταρόζα. Εκεί δικάζεται από το έκτακτο στρατοδικείο για παράβαση του Α.Ν. 509. Η σύνθεση του δικαστηρίου έχει ήδη προεπιλεγεί από την παραστρατιωτική οργάνωση ΙΔΕΑ. Ένας απο τους στρατοδίκες του Μπελογιάννη είναι και ο μετέπειτα δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος. Συγκατηγορούμενοι του Μπελογιάννη είναι μεταξύ άλλων, η Έλλη Παππά, ο Τάκης Λαζαρίδης, ο Μιλτιάδης Μπισμπιάνος και ο Χαρίλαος Τουλιάτος. 

Στις 16 Νοέμβρη, ώρα 3 το πρωί, το δικαστήριο καταδικάζει τον  Μπελογιάννη και τους υπόλοιπους 10 συγκατηγορούμνούς του σε θάνατο. Την επόμενη ο πρωθυπουργός Πλαστήρας θα δηλώσει ότι οι κατηγορούμενοι δεν θα εκτελεστούν. Έτσι ο Μπελογιάννης μεταφέρεται στην Κέρκυρα όπου θα ολοκληρώσει την μελέτη που είχε ξεκινήσει να συγγράφει στην απομόνωση της ασφάλειας με τίτλο: "Οι ρίζες της νεοελληνικής λογοτεχνίας". Μερικές μέρες μετά θα ανακαλυφθούν στην Γλυφάδα και την Καλλιθέα ασύρματοι σε γιάφκα του ΚΚΕ από τους οποίους τα μέλη στην Ελλάδα έρχονταν σε επαφή με μέλη στο εξωτερικό. Η ανακάλυψη αυτή θα δώσει νέα τροπή στην υπόθεση Μπελογιάννη. 

Στα τέλη του Ιανουαρίου του 1952, ο Μπελογιάννης μεταφέρεται ξανά στην γενική ασφάλεια στην Αθήνα. Ο γενικός διευθυντής της ασφάλειας Ι. Πανόπουλος θα καλέσει τον Μπελογιάννης στο γραφείο του και θα του πει: " Για την δική σου αξιοπρέπεια και την δική μας, δεν σου ζητάμε δήλωση. Σου ζητάμε μόνο να προσχωρήσεις σε εμάς και αύριο θα γίνεις και υπουργός!" Στην συνέχεια του υπογραμμίζει οτι δεν θέλει να του αποκαλύψει πρόσωπα και πράγματα. Ο Μπελογιάννης φυσικά αρνείται με χαμόγελο. 

Στις 15 Φεβρουαρίου, ο Νίκος Μπελογιάννης θα παραπεμφθεί εκ νέου σε δίκη, μαζί με ακόμα 28 συντρόφους του για κατασκοπία, με βάση τον νόμο 375 του 1936. Η βάση της κατηγορίας είναι οι ασύρματοι που έχουν βρεθεί. Ο υπεύθυνος των ασυρμάτων Ν. Βαβούδης αυτοκτονεί σε κρύπτη του σπιτιού του Νίκου Καλούμενου στην οδό Λυκούργου 13 στην Καλλιθέα. Ο Βαβούδης είχε πολλές φορές δηλώσει ότι δεν θα έπεφτε ποτέ ζωντανός στα χέρια του εχθρού. Ο Νίκος Μπελογιάννης στην νέα δίκη του θα αντικρούσει με πυγμή όλες τις κατηγορίες. Μιλάει για δίκες σκοπιμότητας, που έχουν ως απότερο στόχο, την συντήρηση του κλίματος ανωμαλίας στην χώρα. Αργότερα θα τονίσει υπερασπιζόμενος τον εαυτό του, τους αγώνες του ΚΚΕ για την εθνική ανεξαρτησία της Ελλάδας . 

«Την ευθύνη για το ότι η ελληνική γη είναι σπαρμένη με τάφους και ερείπια, τη φέρουν μόνο οι ξένοι ιμπεριαλιστές και οι έλληνες υπηρέτες τους…»

Η απολογία 

«Είμαι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και ακριβώς για την ιδιότητά μου αυτή δικάζομαι, γιατί το κόμμα μου παλεύει και χαράζει το δρόμο της Ειρήνης, της Ανεξαρτησίας και της Ελευθερίας. Στο πρόσωπό μου δικάζεται η πολιτική του ΚΚΕ».

«Εάν έκανα δήλωση αποκήρυξης θα αθωωνόμουνα κατά πάσα πιθανότητα μετά μεγάλων τιμών… Αλλά η ζωή μου συνδέεται με την ιστορία του ΚΚΕ και τη δράση του… Δεκάδες φορές μπήκε μπροστά μου το δίλημμα: να ζω προδίδοντας τις πεποιθήσεις μου, την ιδεολογία μου, είτε να πεθάνω, παραμένοντας πιστός σ’ αυτές. Πάντοτε προτίμησα το δεύτερο δρόμο και σήμερα τον ξαναδιαλέγω».

«Θα έλεγα ότι “δε μιλάνε για σχοινί στο σπίτι του κρεμασμένου”, γιατί ο κόσμος το ‘χει τούμπανο τι ρόλο παίζουν οι Αμερικανοί στην Ελλάδα. Και εδώ μέσα αποδείχτηκε ο ρόλος τους, ακόμη και στις ανακρίσεις της Ασφάλειας. Οι κομμουνιστές δεν είναι όργανα των ξένων. Ο κομμουνισμός είναι πανανθρώπινο ιδανικό και παγκόσμιο κίνημα (…). Μπορεί ποτέ όργανα των ξένων να δημιουργήσουν ένα τέτοιο μεγαλειώδες κίνημα; Ποιος ξένος πράκτορας δίνει με τέτοια απλοχεριά τη ζωή του, όπως τη δίνουν χιλιάδες κομμουνιστές; Οι θυσίες αυτές μόνο με τις θυσίες των πρώτων χριστιανών μπορεί να συγκριθούν. Αλλά και πάλι υπάρχει μια διαφορά, ότι ενώ οι χριστιανοί δέχονταν το μαρτύριο και το θάνατο, ελπίζοντας να κληρονομήσουν τη βασιλεία των ουρανών, οι κομμουνιστές δίνουν τη ζωή τους μην ελπίζοντας σε τίποτα. Τη δίνουν για ν’ ανατείλει στην ανθρωπότητα ένα καλύτερο, ευτυχισμένο αύριο, που αυτοί δε θα το ζήσουν. Ποιο όργανο των ξένων μπορεί να προσφέρει τη ζωή του σ’ έναν τέτοιο μεγάλο σκοπό;».

«Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας έχει στο λαό βαθιές ρίζες. Συνδέεται μαζί του με ακατάλυτους δεσμούς αίματος και δεν μπορεί κανείς να το εξοντώσει ούτε με στρατοδικεία, ούτε με εκτελεστικά αποσπάσματα. Ο στόχος μας ήταν και είναι να προστατέψουμε τα συμφέροντα του λαού και της χώρας μας…»

*

«Τα δικαστήριά σας είναι δικαστήρια σκοπιμότητας. Γι’ αυτό δε ζητώ την επιείκειά σας. Αντικρίζω την καταδικαστική σας απόφαση με περηφάνια και ηρεμία. Με το κεφάλι ψηλά θα σταθώ μπροστά στο εκτελεστικό σας απόσπασμα. Αλλά είμαι σίγουρος πως θα ‘ρθει η μέρα, που οι ίδιοι δικαστές που τώρα με δικάζουν, θα ζητήσουν χάρη απ’ τον ελληνικό λαό. Δεν έχω άλλο τίποτε να πω».

  

Από την απολογία του Νίκου Μπελογιάννη στην πρώτη του δίκη, Νοέμβρης 1951:

«Την ευθύνη για το ότι η ελληνική γη είναι σπαρμένη με τάφους και ερείπια, τη φέρουν μόνο οι ξένοι ιμπεριαλιστές και οι έλληνες υπηρέτες τους…»

«Εμείς πιστεύουμε στην ορθότητα της θεωρίας, που γέννησαν τα μυαλά των πιο πρωτοπόρων ανθρώπων. Και το νόημα του αγώνα μας είναι η θεωρία αυτή να γίνει πραγματικότητα τόσο για την Ελλάδα όσο και για όλο τον κόσμο…»

«Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας. Το δείξαμε όταν εκινδύνευε η ελευθερία, η ανεξαρτησία και η ακεραιότητά της και, ακριβώς, αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες χωρίς πείνα και πόλεμο. Για το σκοπό αυτό αγωνιζόμαστε και όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας. Πιστεύω ότι δικάζοντάς μας σήμερα, δικάζετε τον αγώνα για την ειρήνη, δικάζετε την Ελλάδα».

«Οι οργανωτές αυτής της δίκης, ντόπιοι και ξένοι, κατέβαλα πρωτοφανείς προσπάθειες για να κατασυκοφαντήσουν τον αγώνα του ΚΚΕ, χωρίς να διστάσουν ούτε μπροστά στη διαστρέβλωση γνωστών κειμένων. Απέναντι σ’ αυτές τις προσπάθειες εμείς βρεθήκαμε τελείως ανυπεράσπιστοι, γιατί μέσα στα απομονωτήρια της ασφάλειας δε μας δόθηκε καθόλου ο χρόνος και η δυνατότητα να μελετήσουμε και να συγκεντρώσουμε τα απαραίτητα για την υπεράσπισή μας στοιχεία. Ετσι υποχρεωθήκαμε να παλέψουμε κάτω από απαράδεχτα άνισους όρους. Αλλά παρ’ όλα αυτά, αποδείχτηκε ότι το ΚΚΕ είναι κόμμα πατριωτικό, με τίτλους εθνικούς, που κανένα άλλο κόμμα δεν έχει να παρουσιάσει. Γιατί στο βωμό της ανεξαρτησίας και της ελευθερίας της Ελλάδος έχει προσφέρει φοβερές εκατόμβες. Και αν δεν υπήρχαν σήμερα οι έμποροι και οι κάπηλοι του μίσους, η συμβολή του ΚΚΕ στην ειρήνευση του τόπου θα είχε εκτιμηθεί όχι μόνο από τους φίλους, αλλά και από τους τίμιους και καλόπιστους αντιπάλους μας. Γι’ αυτό οι σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος δε δολοφονούν εμάς. Δολοφονούν την ειρήνευση και την τιμή της Ελλάδος».

Την 1η Μαρτίου του 1952, το διαρκές στρατοδικείο Αθηνών αποσύρεται για να εκδόσει την τελική του απόφαση. Μετά από τρεισήμισι ώρες, στη μία το μεσημέρι, εκδίδεται η απόφαση. Οκτώ από τους κατηγορούμενους καταδικάζονται σε θάνατο. Οι υπόλοιποι 21 σε βαριές ποινές φυλάκισης. Οι κατηγορούμενοι που μέχρι τότε βρίσκονται στις φυλακές Καλλιθέας μαθαίνουν τα νέα από την γραμματεία του στρατοδικείου. 

Με την ανακοίνωση της απόφασης αυτής και στον τύπο ο Νίκος Πλουμπίδης, υπεύθυνος τότε του ΚΚΕ Αθήνας, στέλνει επιστολή με τα αποτυπώματά του στην Ασφάλεια Αθηνών, λέγοντας ότι δεν έχει καμία σχέση ο Μπελογιάννης με τους ασύρματους του ΚΚΕ αλλά όλη η ευθύνη βαραίνει εκείνον. Ο Πλουμπίδης όντς φυματικός και με λίγους μήνες ζωής ακόμα, προβαίνει στον ύψιστο ηρωισμό να δώσει την ζωή του για να σώσει αυτή του συντρόφου του Νίκου Μπελογιάννη. Παρόλα αυτά η επιστολή γράφει ότι ο ίδιος είναι η κεφαλή του παράνομου κομματικού μηχανισμού που επιχειρεί να στήσει το ΚΚΕ στην Ελλάδα, αποκαλύπτοντας έτσι αυτά που ως τότε η ασφάλεια μόνο υπέθετε... Για τον λόγο αυτό, η ΚΕ του ΚΚΕ θα τον κατηγορήσει για χαφιεδισμό και θα τον διαγράψει (παλιννόστηση του Πλουμπίδη έγινε 2 χρόνια μετά όταν εξακριβώθηκαν οι προθέσεις του). Λίγο μετά θα συλληφθεί και ο Πλουμπίδης.

Μετά την ανακοίνωση του στρατοδικείου ο Μπελογιάννης και η Παππά δεν προχωρούν σε αίτηση αναψηλάφησης της δίκης. Παγκοσμίως οι αντιδράσεις της κοινής γνώμης είναι καταιγιστικές. Οι κρατούμενοι κρατιούνται σε διαφορετικά κελιά και το ζευγάρι Μπελογιάννη- Παππά δεν μπορούν να δουν ο ένας τον άλλο. Όμως τα βράδια συζητάνε και πειράζονται μέσω της ηχούς του διαδρόμου που συνέδεε τα κελιά τους. "Δεν βλεπόμασταν αλλά η ακουστική ήταν θαυμάσια" θα πει αργότερα η Παππά. Ο Λαζαρίδης είχε αναλάβει το μουσικό μέρος και σφύριζε στο ζευγάρι διάφορες μελωδίες όπως το Plaisir d' amour και τους ουγγρικούς χορούς του Μπραμς. Έξω από τα κάγκελα τα κίνημα για την απελευθέρωσή τους έχει φουντώσει και λάβει τεράστιες διαστάσεις. Εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο διαμαρτύρονται για την επικείμενη εκτέλεσή τους. 

Στις 25 Μαρτίου του 52, οι κρατούμενοι έπεσαν να κοιμηθούν. Κοιμόντουσαν με τα ρούχα συνήθως αφού από στιγμή σε στιγμή ανέμεναν τον θάνατο. όμως τώρα ήταν Σάββατο και γνώριζαν καλά ότι Κυριακή δεν γίνονταν εκτελέσεις. Κατά τις 2:30 ξημέρωμα Κυριακής το κρατητήριο φωτίζεται. Ο Μπελογιάννης πετιέται όρθιος. Ένας φύλακας του ανοίγει την πόρτα, ο Μπελογιάννης τον ρωτά: 

"Πάμε για καθαρό αέρα;" 

"Ναι Νίκο, πάτε για εκτέλεση.."

Οι δήμιοι του Μπελογιάννη αποφάσισαν να τους εκτελέσουν Κυριακή, την ημέρα του Θεού που κανένας σε ολόκληρο τον κόσμο δεν επιτρέπεται να πεθάνει στο απόσπασμα. Ο λόγος ήταν ότι οι αρχές φοβόντουσαν τις κινητοποιήσεις. Πρώτος βγαίνει ο Μπελογιάννης, μετά ο Μπάτσης. Του Λαζαρίδη του είπαν: "Εσύ κάτσε". Από τους 8 καταδικασμένους σε θάνατο πήραν μόνο τους Νίκο Μπελογιάννη, Ηλία Αργυριάδη, Νίκο Καλούμενο και τον Δημήτρη Μπάτση. Τον Λαζαρίδη τον άφησαν λόγω ηλικίας και την Έλλη Παππά, παρά το ότι είχε ζητήσει να μην εξαιρεθεί και να πεθάνει με τον Μπελογιάννη, την άφησαν λόγω της προχωρημένης της εγκυμοσύνης. 

Στις 3:48, η κλούβα με την φάλαγγα αυτοκινήτων που μεταφέρει τους μελλοθάνατους, φθάνει στο Γουδί πίσω από το Σωτηρία. Στις 4 όλοι βρίσκονται στις θέσεις τους. Εικοσιτέσσερις κάννες σημαδεύουν τέσσερα κορμιά που μέσα τους χωρά όλη η δύναμη και η αξιοπρέπεια ενός λαού. 

Στις 4:12, δίνεται η χαριστική βολή...

"Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο" του Picasso

Η "κρύπτη" με το παράνομο τυπογραφείο του "Ριζοσπάστη"

Συγκέντρωση για το Νίκο Μπελογιάννη στο ποδηλατοδρόμιο του Παρισιού 

Πορεία Ούγγρων εργατών για την απελευθέρωση του Μπελογιάννη και των συντρόφων του

Προσθήκη λεζάντας

Πορεία διαμαρτυρίας στη Βιέννη

 

Πορεία εργατών και Ελλήνων πολιτικών προσφύγων στην Ανατολική Γερμανία

Διαμαρτυρία Κύπριου φοιτητή στο Λονδίνο

Το εργοστάσιο "Μπελογιάννης" στη Βουδαπέστη

Το σχεδιάγραμμα της εκτέλεσης στο Γουδή

Η εκτέλεση

Ανακοίνωση της αστυνομίας για Μπελογιάννη-Παπά

Το τελευταίο γράμμα του Νίκου Μπελογιάννη

via

Κάπως έτσι...

Τα εγκλήματα του κεφαλαίου

Στα βίντεο που ανέβασε η Lifo, παρουσιάζεται η ωμότητα του πολέμου που διεξήγαγε το αμερικανικό κεφάλαιο για να "εκδημοκρατίσει" το Ιράκ -πάντα από την καλή του την καρδιά. Μια ακόμη γωνιά της γης, που "ποτίστηκε" με απεμπλουτισμένο ουράνιο και βόμβες υδραργύρου.

Στη γλώσσα βέβαια των ειλικρινών ανθρώπων, αυτός ο "εκδημοκρατισμός" μεταφράζεται ως πόλεμος για την ενέργεια, η οποία αποτελεί την πέτρα του σκανδάλου για τους απανταχού ιμπεριαλιστές. Αυτοί γνωρίζουν καλά ότι δεν μπορείς να είσαι πρώτη δύναμη στον κόσμο -οικονομική και στρατιωτική- ούτε μπορείς να στηρίξεις μια τεράστια παραγωγική μηχανή, δίχως ενέργεια. Κι έτσι, επιδίδονται στο ανελέητο κυνήγι ενέργειας, πετρελαίου και φυσικού αερίου προς το παρόν, καθώς και άλλων πλουτοπαραγωγικών πηγών, χωρίς να λογαριάζουν ανθρώπινες ζωές, λαούς, κοινωνίες ολόκληρες ή πολιτισμούς...

Αν είσαι οκ με το να ξέρεις ότι γίνονται αυτά, κρύβεσαι πίσω από το "δεν μπορώ να κάνω κάτι" και "απλά κοιτάς τη δουλειά (ή μήπως άραγε δουλεία) σου", να τον χαίρεσαι τον κόσμο σου. Γιατί όποιος τηρεί ομερτά σ'αυτό το έγκλημα, είναι συνένοχος.

Πότε άραγε θα το πάρεις χαμπάρι -αν δεν το'χεις ήδη καταλάβει- ότι για να υπάρχουν λίγοι πλούσιοι στον κόσμο, πρέπει να υπάρχουν και εκατομμύρια φτωχοί, δυστυχισμένοι. Για να υπάρχει ένα καλοταϊσμένο μέλος της οικονομικής ελίτ του καπιταλισμού, πρέπει να πεθαίνουν χιλιάδες από την πείνα. Για να ζει η Δύση ευήμερα, πρέπει ο υπόλοιπος κόσμος να υποφέρει. Έτσι λειτουργεί τούτο το σύστημα.

Κι αν εμένα που σου τα λέω αυτά, με πεις γραφικό, εσύ είσαι γραφικός επί δέκα. Κι αυτό γιατί παπαγαλίζεις την απάντηση που σου 'μαθε αυτό το σύστημα που κι εσένα τον ίδιο καταπιέζει: "Αυτή είναι η φύση του ανθρώπου και αυτά θα συμβαίνουν για πάντα". Το επιχείρημα δηλαδή, όσων βολεύονται με το να κρατούν την ανθρωπότητα πίσω.

Οι εικόνες στα βίντεο που ακολουθούν είναι σκληρές. Το ίδιο και η πραγματικότητα που πρέπει να αλλάξουμε.

Το νησί των Λωτοφάγων

του Νίκου Βράντση

Θέλετε να ακούσετε κάτι απίστευτο; Το 2012 ανακυρύσσεται το ευνοϊκότερο έτος που έχει ζήσει η ανθρωπότητα στην ιστορία της. Λιγότερη φτώχεια, λιγότεροι θάνατοι από ασθένειες, περισσότερη ευημερία από ποτέ. Δεν το λέω εγώ, μη με παρεξηγείτε. Εγώ απλά το αναπαράγω γιατί μου φάνηκε όσο περίεργο φαίνεται και σε εσάς τώρα.

Μη σας ξεγελά ωστόσο, μήτε η έρευνα μήτε το έγκυρο μέσο που τη δημοσιεύει. Τα μεγαλύτερα ψεύδη δημοσιεύονται άλλωστε ως γνωστόν στα εγκυρότερα μέσα, για να παραπλανήσουν τον κόσμο που τα θεωρεί έγκυρα. Φυσικά και ο κόσμος συνεχίζει να είναι άδικος. Πιο άδικος από ποτέ, θα έλεγα. Φυσικά οι ενδοκοινωνικές και διακοινωνικές ανισότητες εντείνονται. Φυσικά και η φτώχεια συνεχίζει να πλήττει τους αδύναμους. Μα ο πλούτος που παράγεται είναι τόσο μεγάλος που μας κάνει να παραβλέψουμε το γεγονός της ανισοκατανομής του και μας επιτρέπει να μιλάμε για παγκόσμια πρόοδο. 

"Τα πράγματα είναι λιγότερο χάλια από πριν" λέμε για να δικαιολογήσουμε τον παράλογο κόσμο που εμείς φτιάξαμε και εμείς συνεχίζουμε να διαιωνίζουμε. Θεωρώ πως κανείς δεν είναι τόσο αφελής όμως, ώστε να θεωρεί, πως το "λιγότερο χάλια" σημαίνει και πως τα πράγματα είναι καλά. Οι ανισότητες είναι οξύτερες από ποτέ. Απλά αφορούν σε ανισότητες μεταξύ ανθρώπων που ζουν καλύτερα από όσο ζούσαν, δίχως να ζουν καλά, και άπληστων οικονομικών ελίτ που συσσωρεύουν πλούτο σε μεγαλύτερη αφθονία από ποτέ. 

Ας επιστρέψουμε όμως στην παράξενη έρευνά μας. Αν τα πράγματα πάνε από το χειρότερο στο κακό για τον υπόλοιπο κόσμο, διαπίστωση κοινής παραδοχής αποτελεί και το γεγονός πως η Δύση οδεύει από το καλύτερο στο μέτριο, με τάσεις πτωτικές. Καθώς ο κόσμος κάνει βήματα μπροστά η Ευρώπη φαίνεται να οπισθοδρομεί σε μια διαδικασία επίπονη. Δε το βρίσκετε παράξενο; Ενώ γύρω μας φαίνεται να σημειώνεται μια αξιοσημείωτη ανάπτυξη, η Δύση όχι μόνο παραμένει στάσιμη, μα συνεχίζει να βυθίζεται σε μια διαρκή ύφεση. Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί οι άλλοτε πρωτοπόρες δυνάμεις της αειφόρου ανάπτυξης βρίσκονται καθηλωμένες σε αυτή τη στασιμότητα; 

Γιατί η αειφόρος ανάπτυξη τελείωσε- ή μάλλον δεν υπήρξε ποτέ- και οι πρωτοπόρες δυνάμεις έχουν χάσει τα χαρακτηριστικά που τις καθιστούσαν πρωτοπόρες. Το επιτάσσουν βλέπετε οι συνθήκες ενός κόσμου που γίνεται όλο και μικρότερος, που επικοινωνεί όλο και πιο ανοιχτά και ανταγωνίζεται όλο και σφοδρότερα. 

Η Δύση εκμεταλλεύτηκε τον υπόλοιπο κόσμο για να μπορέσει να προοδεύσει κοινωνικά και οικονομικά. Τον άφησε πίσω για να μπορέσει να τελέσει όλους αυτούς τους πειραματισμούς. Πέταξε η ίδια με εργαλεία την αποικιοκρατία, τη δουλεία, τη φτώχεια και εκμετάλλευση των υπολοίπων. Όπως κάποτε η Αθήνα βάσισε την πρωτοπορία της στη δουλεία, έτσι και η Ευρώπη βάσισε τη δική της στην δουλεία των αποικιών. 

Μα τώρα ξεκινά η πτώση. Οι αποστάσεις εκμηδενίστηκαν, ο κόσμος μίκρυνε. Κίνα, Βραζιλία, Ινδία δεν είναι πια κάποιοι εξωτικοί προορισμοί, όπου κατοικούν βάρβαροι. Είναι οι γείτονες που χτυπούν την πόρτα για να δουν τι υλικά και τι έπιπλα έχουμε χρησιμοποιήσει στον δικό μας χώρο. Για να κατασκευάσουν ίδια σε χαμηλότερο κόστος. Και δεν μπορούμε να μην τους ανοίξουμε. Δεν είναι δυνατόν να παραβιάσουμε εμείς τους κανόνες της νεοφιλελεύθερης ευγενείας, που οι ίδιοι επιβάλλαμε. Δεν είναι όμως αυτή η αδυναμία της δύσης το μεγάλο δυστύχημα. Υπάρχει μια άλλη που την ξεπερνά. Και θα την ονομάσω "εσωτερική ανυπακοή λόγω βραχυπρόθεσμου συμφέροντος".

Η Δύση αιμορραγεί, διότι δεν μπορεί να συγκρατήσει τον πόθο, την περιέργεια των εσωτερικών οικονομικών της ελίτ. Κονκισταδόροι του κέρδους, οι ελίτ είναι αναπόφευκτο να μαγευτούν από τα οφέλη που τους παρέχει η ελκυστική γειτνίαση. Και φεύγουν, μετοικούν, μεταφέρουν τις κερδοφόρες επιχειρήσεις τους στα νέα αυτά παραδεισένια μέρη. Γεμίζουν πληγές τη δυτική οικονομία, μαγεμένοι από τις χώρες του κόσμου, που ακριβώς επειδή κάποτε έμειναν πίσω, σήμερα είναι καπιταλιστικά πιο εξελίξιμες. Οι χαμηλοί μισθοί, οι εξαθλιωμένοι εργάτες -ναι, αυτοί που ζουν καλύτερα το 2012- καθιστούν τους νέους τόπους, τα σύγχρονα νησιά των Λωτοφάγων, στα οποία ορμάνε ανυπάκουες οι ελίτ της Δύσης. Και η Ευρώπη προσπαθεί να αντιμετωπίσει την απώλεια της δύναμης της πολιτικής έναντι της οικονομίας. "Μη μαγεύεστε" λέει στα αγαπημένα της παιδιά ωσάν σύγχρονος Οδυσσέας. Μα αντί να τους συνετίσει, να τους επιβληθεί, διαπραγματεύεται μαζί τους. "Θα συρρικνώσουμε και εδώ μισθούς, θα καταργήσουμε και εδώ τα εργασιακά δικαιώματα, τις κατακτήσεις αιώνων και αίματος." 

Δυστυχώς όμως υπάρχει μια διαφορά. Οι λαοί της Δύσης έχουνε εξοικειωθεί με τα δικαιώματά τους. Άκου να δεις οι γελοίοι. Νομίζουν πως είναι κατακτήσεις που τους ανήκουν. Τις θεωρούν δεδομένες. Αλλά τι να ξέρουν αυτοί από οικονομία και τις θυσίες που χρειάζεται για να επιβιώσει και να διατηρήσει την ανταγωνιστικότητά της. Και έτσι ανέλαβαν οι ανιδιοτελείς ελίτ να συνετίσουν τα εξεγερμένα στρώματα που αντιμάχονται στις περικοπές των μισθών τους. 

Αλλά νομίζω πως το πρόβλημα που προκύπτει είναι εύλογο. Όταν λες στον κόσμο πώς πρέπει να στερηθεί όσα με μάχες κέρδισε και να τα θυσιάσει στο βωμό της ανταγωνιστικότητας, θα αντιμετωπίσεις αντιδράσεις. 

Οι λαοί των χωρών που τώρα έρχονται στο προσκήνιο δε συνήθισαν τα ατομικά και εργασιακά δικαιώματα, γιατί δεν τα είχαν ποτέ. Δε συνήθισαν την ψευδαίσθηση ελευθερίας που μπορεί να σου προσφέρει η οικονομική ευημερία, γιατί δεν την γνώρισαν. Η ελευθερία αυτή ίσως έρθει σταδιακά, ως προϊόν μερικού εξ αστισμού. Εξαστικοποιείται ένα προλεταριάτο και προλεταριοποιείται ο δυτικός μεσοαστός, μέχρι τα πράγματα να έρθουν σε μια ισορροπία.

Ο κόσμος προχωρά με τους δικούς του ρυθμούς και η Δύση δεν είναι αυτή που τον τραβά μπροστά. Όχι. Είναι ο κόσμος που τραβά την Δύση πίσω. Αποτέλεσμα της εξομοίωσης που επιβάλλει η παγκοσμιοποίηση. Και δυστυχώς οι πρωτοπόροι του παρελθόντος μπορεί να βρεθούν ουραγοί του μέλλοντος.

via Dubium

Εξεταστική 3 εβδομάδων αποφάσισε η Συνέλευση Τμήματος για τον Ιούνιο

Στη Συνέλευση Τμήματος που πραγματοποιήθηκε σήμερα το πρωί, αποφασίστηκε η εξεταστική του Ιουνίου να διαρκέσει 3 εβδομάδες (αντί για τις 2 εβδομάδες που ορίζει ο νέος νόμος). Η απόφαση λήφθηκε με "συνοπτικές διαδικασίες", ενώ μας έκανε εντύπωση το γεγονός ότι απουσίαζαν όλες οι υπόλοιπες παρατάξεις, σε ένα τόσο σημαντικό ζήτημα...

Τα μέλη της Κίνησης Φοιτητών Κτηνιατρικής που βρέθηκαμε στη Συνέλευση υποστηρίξαμε ξεκάθαρα ότι η εξεταστική θα πρέπει να παραμείνει ως είχε (με τις 4 εβδομάδες), διότι δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση με τους ολοένα και περισσότερους φραγμούς στο να περνάμε μαθήματα και να πάρουμε πτυχίο. Επιπλέον, ζητήσαμε προόδους ενώπιον όλων των εκπροσώπων των τομέων, για να μπορούν οι φοιτητές να περνούν μαθήματα ήδη μέσα στο εξάμηνο και να διευκολυνθούμε στη δύσκολη εξετασική που μας περιμένει.

Είναι πάγια η θέση μας ότι για να αλλάξει ένα σύστημα που έχει στη βάση του τις εξετάσεις αντί για την ίδια την εκπαίδευση, πρέπει πρώτα να γίνουν μια σειρά από κινήσεις (όπως π.χ. πρόοδοι μέσα στο εξάμηνο), τα οποία εν τέλει θα κάνουν την εξεταστική μια ευκολότερη διαδικασία. Με το να μας μειώνουν την εξεταστική χωρίς προηγουμένως να κάνουν όλες αυτές τις κινήσεις που θα μας διευκολύνουν, στην ουσία δυσκολεύουν ακόμη περισσότερο την φοίτηση και αποφοίτησή μας! Ενώ μας λένε από τη μια ότι θέλουν και οι ίδιοι οι καθηγητές να παίρνουμε πτυχίο έγκαιρα, οι αποφάσεις τους άλλα μας δείχνουν.

Επικαλούνται τη νομιμότητα τη στιγμή που σε άλλες σχολές αντίστοιχης φύσης με τη δική μας -βλέπε ιατρική- οι εξεταστικές περίοδοι είναι πολύ μεγαλύτερες και σε καμία περίπτωση δεν είναι 2 και 3 εβδομάδες, όπως ορίζει ο γελοίος νόμος Διαμαντοπούλου/Αρβανιτόπουλου.

Και σ' όλο αυτό το τραγελαφικό σκηνικό, προστίθεται και η ουσιαστικά ανύπαρκτη εκπροσώπηση των φοιτητών στη Συνέλευση Τμήματος με τη νέα της δομή, όπου 1 μόνο (!) φοιτητής θα εκπροσωπεί το σύνολο του Φοιτητικού Συλλόγου! Δηλαδή μας αφαιρούν το δικαίωμα να συμμετέχουμε στη λήψη αποφάσεων για τις ίδιες μας τις σπουδές και για τα θέματα που μας αφορούν άμεσα, όπως τώρα με την εξεταστική! Και εμείς άλλωστε που βρεθήκαμε στη Συνέλευση σήμερα δεν είχαμε (τυπικά) δικαίωμα ούτε λόγου, ούτε ψήφου.

Επειδή οι δύσκολες καταστάσεις που ζούμε απαιτούν αποφασιστικότητα και λύσεις, κάνουμε ένα ανοιχτό κάλεσμα σε όλους τους συμφοιτητές μας και στις υπόλοιπες παρατάξεις του Σ.Φ. Κτηνιατρικής για να διεκδικήσουμε ΑΠΟ ΤΩΡΑ οργανωμένα, εξεταστική 4 εβδομάδων για το εαρινό εξάμηνο.

Επίσης, καλούμε και τις υπόλοιπες παρατάξεις σε συνεδρίαση Δ.Σ. την Πέμπτη 21 Μαρτίου στη 1 μ.μ. στις κλινικές για να δούμε πώς θα αντιμετωπίσουμε τη μηδαμινή εκπροσώπησή μας στη Γενική Συνέλευση Τμήματος. Είμαστε κάθετα αντίθετοι στην αντιδημοκρατική δομή που της έχει δώσει ο νόμος που φτιάχτηκε για να διαλύσει το ελληνικό Δημόσιο Πανεπιστήμιο.

ΝΑ ΔΩΣΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΕΝΑΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΠΟΥΔΕΣ ΜΑΣ!

ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΟ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ, ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΔΙΝΟΥΜΕ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΩΡΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΟΦΟΙΤΟΥΜΕ ΕΓΚΑΙΡΑ!

Κίνηση Φοιτητών Κτηνιατρικής

R.I.P. Hugo Chavez

Μεγάλος ηγέτης που υπηρέτησε το λαό του. Έδωσε έναν αγώνα κόντρα στα μεγάλα συμφέροντα και στην αστική ελίτ που λυμαίνεται τον πλούτο της Βενεζουέλας και πάλεψε για να αποδώσει στους ανθρώπους του αυτά που τους αξίζουν: ζωή με αξιοπρέπεια, λαϊκή κυριαρχία στον παραγόμενο πλούτο και κοινωνική δικαιοσύνη. Έλεγε: "Σε όσους επιθυμούν το θάνατο μου, εύχομαι να ζήσουν για πολύ για να δουν πως η Μπολιβαριανή Επανάσταση θα πηγαίνει από μάχη σε μάχη και από νίκη σε νίκη".

Το παράδειγμα του αγώνα αυτού, που δεν είναι προσωπικός, αλλά αγώνας ενός ολόκληρου λαού, είναι για μας ένα ελπιδοφόρο φως, μέσα στο σκοτάδι της φτώχειας και της αδικίας, στο οποίο έχει βυθίσει τον κόσμο και τη χώρα μας η βαρβαρότητα του καπιταλισμού. Ήταν μια πραγματική επανάσταση αυτό που έγινε στη Βολιβία κι ο Τσάβες ένας αληθινός λαϊκός ηγέτης.

Ας τα βλέπουμε εμείς αυτά, σε μια στιγμή που "τρώμε" την κοροϊδία ενός συστήματος εφοπλιστάδων και βιομηχάνων, τραπεζών και πολιτικών-ανδρείκελων, αλλά και μέσων μαζικής προπαγάνδας. Παίδες, υπάρχει άλλος δρόμος και το παράδειγμα μας το έδωσαν λαοί που είχαν το θάρρος και την αξιοπρέπεια να τον ακολουθήσουν. 

Σ' ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο που διαβάσαμε στον pitsirikos.net, ο γράφων εξιστορεί τα εξής: " Για τον Ούγκο Τσάβες έχουν γραφτεί πολλά και -μετά τον θάνατό του- θα γραφτούν ακόμα περισσότερα. Στο τέλος, όμως, τους ηγέτες των ανεξάρτητων χωρών τους κρίνει μόνο λαός της χώρας τους. Όχι οι σκλάβοι που ζουν σε άλλες χώρες. 

Έχω τσακωθεί για τον Ούγκο Τσάβες. Πριν από καμιά δεκαριά χρόνια, στην τότε δουλειά μου, γνώρισα δυο ζευγάρια από τη Βενεζουέλα, γύρω στα 60. Δεν ήταν φίλοι του Ούγκο Τσάβες· οι ψηφοφόροι του Τσάβες δεν είχαν χρήματα για υπερατλαντικά ταξίδια και κρουαζιέρα στη Μύκονο και τη Σαντορίνη. Κατηγορούσαν τον Τσάβες με απίστευτες βρισιές. Τον μισούσαν. Ήταν ολοφάνερο πως ανήκαν στην μεγαλοαστική τάξη που είχε φρικάρει με την αναδιανομή της γης και τα κοινωνικά προγράμματα για τους φτωχούς. Τύχαινε να γνωρίζω καλά -και από πολλές πλευρές- την πρόσφατη ιστορία της Βενεζουέλας, οπότε τους έκανα με τα κρεμμυδάκια. Εκνευρίστηκαν τόσο πολύ που μου ζητούσαν να πάω να μείνω στη Βενεζουέλα. Αν ζουν, θα είναι ευτυχισμένοι σήμερα."

Βρήκαμε και το παρακάτω βίντεο, σχετικά με την πορεία και το έργο του Ούγκο Τσάβες.

(Δεν συμφωνούμε σε όλα τα σημεία με το βίντεο.) 

Ηχηρό ΟΧΙ στα μέτρα λιτότητας από τους Πορτογάλους - Ογκώδεις διαδηλώσεις σε 30 πόλεις

Οι διαδηλωτές φωνάζουν: "Ισπανία, Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία, ο αγώνας μας είναι διεθνής".

400.000 διαδήλωσαν στο Πόρτο, 20.000 στην Κοϊμπρα 20.000, 7.000 στην Μπράγκα, 7.000 στην Σετουμπάλ, 5.000 στο Πορτιμάο. Για τη Λισαβόνα οι πρώτες εκτιμήσεις να κάνουν λόγο για μια από τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις στην μεταδικτατορική ιστορία της χώρας.

Οι διαδηλώσεις οργανώθηκαν από το κίνημα της 15ης Σεπτεμβρίου με τη συμμετοχή του μεγαλύτερου συνδικάτου της Πορτογαλίας (CGTP) αλλά και των σωματείων των καθηγητών, των εργαζομένων στον τομέα της υγείας, των συνταξιούχων και των στρατιωτικών. 

 Βίντεο: Οι διαδηλωτές τραγουδούν το "Grandola Vila Morena", τον "ύμνο" της "Επανάστασης των Γαρυφάλλων", που απελευθέρωσε την Πορτογαλία από τη Χούντα, στις 25 Απρίλη 1974 (via @northaura).

via