"Να σκοτώνονται οι λαοί για του αφέντη το φαϊ..."

28η Οκτωβρίου σήμερα και τα πλήθη των Ελλήνων πατριωτών ξεχύνονται στους δρόμους για να γιορτάσουν περήφανοι το "όχι" στους Ιταλούς και τις μεγάλες νίκες του έθνους στα μέτωπα με τον εχθρό. Μέσα σε αυτό τον χαρούμενο συρφετό, πρώτη θέση -λες κι απ' αυτό κρίνεται ο πατριωτισμός ενός ανθρώπου- οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής. Με μπροστάρη τον αρχηγό τους, σπεύδουν να δώσουν μαθήματα πατριωτικού φρονήματος, με βαρύγδουπες δηλώσεις για το πόσα κατάφεραν οι Έλληνες και τα λοιπά μεγάλα λόγια, με τα οποία μας έχουν συνηθίσει χρόνια τώρα, όλοι οι λαϊκιστές πολιτικοί που σέβονται τον εαυτό τους -άρα και οι χρυσαυγίτες, σαφέστατα.

Σε μια προσπάθεια να ξεφύγεις από την ψεύτικη εικόνα, η οποία είναι καλά μελετημένη για να σε επηρεάζει αναλόγως, κλείσε την τηλεόραση και κάτσε να σκεφτείς κάποια πράγματα. Μιλάμε για το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, την εποχή που οι δυνάμεις του φασισμού προσπάθησαν να επικρατήσουν στην Ευρώπη, σπέρνοντας το θάνατο, την πείνα και την καταστροφή. Καταστροφή σε όλα τα επίπεδα, κοινωνικό, πολιτικό, οικονομικό, πολιτισμικό, αλλά και αξιακό. Έχοντας στη βάση τους τη ναζιστική θεωρία που ήθελε κάποιους ανθρώπους ανώτερους από άλλους, οι δυνάμεις του Χίτλερ προσπάθησαν να επιβάλλουν με τα όπλα μια Γερμανική ηγεμονία, με κάθε κόστος για την ανθρωπότητα, για τους λαούς και φυσικά, με το κεφάλαιο της εποχής να έχει βάλει το μακρύ χέρι του σε αυτό, καθότι ποιός πόλεμος γίνεται χωρίς χρηματοδότηση. Σε όλο αυτό το διάστημα, η Ελλάδα δεν παρέμεινε ούτε αμέτοχη, ούτε ανέπαφη. Οι ναζί εισέβαλλαν στη χώρα, διέπραξαν κτηνωδίες κατά του Ελληνικού λαού, κατέστρεψαν υποδομές και μας ανάγκασαν (πάντα σε συνεργασία με την "πατριωτική" κυβέρνηση της εποχής) να καταβάλουμε ένα δυσβάσταχτο κατοχικό δάνειο στους κατακτητές -ναι, είναι αυτά τα χρήματα που μέχρι και σήμερα δεν αναγνωρίζει ότι μας οφείλει η Γερμανία .

Μέσα, λοιπόν, σ' ένα ευρύτερο επικό κλίμα, γιορτάζουμε τη γενναία στάση των Ελλήνων απέναντι στον κατακτητή και τα παιδιά στα σχολεία μαθαίνουν πόσο σπουδαίο είναι να πολεμάς για την ελευθερία της πατρίδας σου, που όντως είναι σημαντικό μήνυμα. Αλλά όχι και το μόνο σε αυτή την ιστορία. 

Η ουσία του πράγματος στο ιδεολογικό και πολιτικό επίπεδο, είναι ότι οι λαοί πολέμησαν ένα μόρφωμα που απειλούσε να βυθίσει τον κόσμο στο σκοτάδι: το φασισμό και τα παρακλάδια του, δηλαδή το ρατσισμό, τον με φυλετικό γνώμονα αλληλοσπαραγμό των ανθρώπων  και τη διχόνοια. Η αλήθεια του πράγματος είναι ότι, δυστυχώς, τότε οι Έλληνες δεν ήταν "όλοι μαζί", αλλά κάποιοι απ' αυτούς τάχθηκαν στις υπηρεσίες του κατακτητή -βλ."τάγματα ασφαλείας"- και ακόμη χειρότερα, η αλήθεια είναι ότι οι αυτοαποκαλούμενοι ιδεολογικοί τους απόγονοι ήταν εκεί σήμερα, στις παρελάσεις. Υποδυόμενοι τους "πατριώτες", πρώτο τραπέζι πίστα. Παρόμοια και η προπαγάνδα που είχε στηθεί για τους ταγματασφαλίτες: "πατριώτες". Πόσο οξύμορο σχήμα, οι φασίστες να χειροκροτούν για τον αγώνα των Ελλήνων κόντρα στο φασισμό. Πόσο προκλητικά ψεύτικες οι πομπώδεις δηλώσεις τους στα κανάλια μετά. Πόσο κακό το θέατρο που βιώνουμε σε αυτές τις δύσκολες στιγμές. Κι αυτό το θέατρο, δε βρέθηκαν αρκετοί για να το εμποδίσουν να ανεβεί...

Και μου 'ρχεται στο μυαλό ο Νίκος Ξυλούρης να τραγουδάει: "...Kαι στον πόλεμο όλα για όλα, κουβαλούσα πολυβόλα, να σκοτώνονται οι λαοί για του αφέντη το φαϊ..."

Αρκετά με το φασισμό, ας τον πετάξουμε μια και καλή στο σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας.

Αρκετά και με τον πόλεμο, αυτόν που βάζει τους λαούς να αλληλοσκοτώνονται για κάποια λίγα καλοταϊσμένα αφεντικά.

Εκεί είναι, νομίζω, και το νόημα της πραγματικής ελευθερίας και λαϊκής κυριαρχίας, το νόημα τέτοιων επετείων σαν τη σημερινή.

Εκεί είναι ο πραγματικός αγώνας, σήμερα...